„Sensus fidei” a „analogia fidei” w katolickiej egzegezie biblijnej

Abstract

Sobór Watykański II w konstytucji dogmatycznej „Dei Verbum” podał wskazówki egzegetyczne, które powinny być stosowane w interpretacji Pisma. Jedną z przywołanych zasad teologicznych jest „analogia wiary”. W praktyce egzegetycznej w zasadzie tej widzi się jedynie kryterium negatywne. Niestety tak pojmowana zasada nie daje się stosować w ramach tzw. hermeneutyki chalcedońskiej. Benedykt XVI postulował współistnienie w całym procesie egzegezy zasad naukowych i teologicznych. W artykule opisano relacje pomiędzy analogią wiary i zmysłem wiary. Właśnie sensus fidei sprawia, że analogia wiary odkrywa swój pozytywny charakter. Wtedy staje się właściwym narzędziem do interpretacji Bosko-ludzkich ksiąg natchnionych.

The Second Vatican Council in the Dogmatic Constitution “Dei Verbum” provided exegetic guidelines on the interpretation of Scripture. The “analogy of faith” is one of the mentioned above theological principles. Exegetical practice perceives this principle only as a negative criterion. Unfortunately, such an understanding of this principle does not allow to use it in the so called “Chalcedonian hermeneutics”. Benedict XVI postulated the coexistence of scientific and theological principles during the whole exegetical process. The article focuses on the relation between the analogy of faith and the sense of faith. It is sensus fidei that allows the analogy of faith to reveal its positive character. Therefore, it becomes a proper tool used to interpret divine and human inspired books.