Zaułki psychologiczne rozważań o kobiecie w liturgii

Abstract

The response to the needs of the times of the modern world may be the result of a prudent view of the reality in which a person lives and which they do not choose. It can, however, be the consequence of naïve acquiescence to the world and of fitting in with its clamour. And yet it is neither a matter of superficial equality nor an empty gesture. There is no reason why the risk of a superficial reading of the world’s needs should omit the question of admitting women to the ministry of lector and acolyte. After all, the demand for simple gender symmetry, blurring and negation of differences resounds very clearly today. At a deeper level, this cry is a reminder of the imbalance in the mutuality of appreciation, but also of the dependence in life – each person placing themselves equally on the scales (in accordance with the command: “Be subject to one another”). And it is not a question of taking something off one scale pan, but of making the weight of the other one similar. Following the words of Benedict XVI, the recognition of women’s contribution must be derived from obedience to the truth and the example of Mary, who balances emotions and reason, embracing the totality of human life. In this perspective, increasing the space for the presence of women would be linked to their ability to perceive and to call for the continuity and value of humanity.

Odpowiedź na potrzebę czasu może być wynikiem roztropnego spojrzenia na rzeczywistość, w której człowiek żyje i której nie wybiera. Może być jednak konsekwencją naiwnej zgody na świat i dopasowaniem się do jego krzyku. A przecież nie chodzi tu ani o powierzchowną równość, ani pusty gest. Nie ma powodu, dla którego ryzyko powierzchownego odczytania potrzeb świata miałoby ominąć kwestię dopuszczenia kobiet do posług lektoratu i akolitatu. Bardzo wyraźnie przecież wybrzmiewa dziś żądanie prostej symetrii płci, rozmycia, zanegowania różnic. To wołanie na głębszym poziomie jest upomnieniem się o przywrócenie zachwianej równowagi we wzajemności docenienia, ale także zależności życia, równoważnego położenia siebie na szali (zgodnie z poleceniem: „Bądźcie wzajemnie sobie poddani”). I tu nie chodzi o to, żeby coś z jednej szali zdjąć, tylko o to, żeby waga drugiej była zbliżona. Idąc tropem słów Benedykta XVI, uznanie dla wkładu kobiet należy wywieść z posłuszeństwa prawdzie i wzoru Maryi, która zachowuje równowagę między racjami uczuć i rozumu, ujmuje całość życia ludzkiego. W tej optyce powiększenie przestrzeni dla obecności kobiet byłoby związane z ich zdolnością do dostrzegania oraz upominania się o trwanie i wartość człowieczeństwa.