Ratzinger’s Trinitarian Ontology and Its Patristic Roots…: The Breakthrough of Introduction to Christianity

Abstract

The article shows the existence in Joseph Ratzinger’s thought of a true Trinitarian ontology, which is a relational ontology, particularly with regard to the Trinitarian part of Introduction to Christianity, which originates with the patristic inspiration, in particular that of Augustine, but also of the Greek Fathers, in other words: of such an ontology of the Trinity, which can be understood both as an objective genitive, i.e. as a re-understanding of God’s being in the light of Christian revelation, and as a subjective genitive, i.e. as a re-reading of the world and history in the light that comes precisely from the re-understanding of being in a Trinitarian key. The proof of the thesis is developed in three steps, starting with a rereading of negative theology, proposed by Ratzinger, as a cipher of Trinitarian doctrine, in the line of Trinitarian epistemology, insofar as it is relational. From here, it goes on to Ratzinger’s view of the person as the epiphanic locus of Trinitarian ontology, and concludes through his Christology that the transition to a Trinitarian re-comprehension of creation is inescapable.

Celem artykułu jest przedstawienie relacyjnej ontologii trynitarnej w nowatorskim ujęciu Josepha Ratzingera, zaproponowanej przede wszystkim w trynitarnej części Wprowadzenia w chrześcijaństwo. Relacyjna ontologia trynitarna, zainspirowana pismami św. Augustyna, ale także innych ojców greckich, może być pojmowana jako próba ponownego zrozumienia istoty Boga w świetle Objawienia chrześcijańskiego (gdy dopełniacz w wyrażeniu „ontologia Trójcy Świętej” jest interpretowany jako genetivus obiectivus) lub jako ponowne odczytanie świata i historii w kluczu trynitarnym (gdy dopełniacz jest interpretowany jako genetivus subiectivus). Badanie propozycji Ratzingera przebiega w trzech etapach. Autor zaczyna od ponownego odczytania teologii negatywnej jako swoistego kodu doktryny trynitarnej, zgodnie z relacyjną epistemologią trynitarną, następnie analizuje pogląd Ratzingera na osobę jako epifaniczny locus trynitarnej ontologii, a kończy uzasadnieniem na podstawie Ratzingerowskiej chrystologii, że przejście do nowej trynitarnej koncepcji stworzenia jest nieuniknione.