Some Aspects of the Anglican-Roman Catholic Dialogue on Authority in the Church

Abstract

Toczący się od ponad trzydziestu lat dialog anglikańsko-rzymskokatolicki na temat autorytetu w Kościele przyniósł znaczące zbliżenie w wielu kwestiach. Należą do nich m.in.: autorytet Pisma świętego i Tradycji, autorytet nauczania kościelnego i Wspólnoty kościelnej oraz autorytet posługiwania biskupiego. Znaczącym osiągnięciem jest pokonanie post-reformacyjnej kontrowersji na temat Pisma świętego i Tradycji poprzez ukazanie ich w relacji do Objawienia. Pismo posiada normatywną funkcję w procesie przekazywania Objawienia „w obrębie Tradycji” (within Tradition). Sama Tradycja pojmowana jest jako „żywa pamięć Kościoła”, czyli dynamiczny proces, komunikujący każdemu pokoleniu to, co zostało raz na zawsze przekazane wspólnocie apostolskiej. Nauczanie kościelne, pełniące funkcję profetyczną, ma przekazywać Dobrą Nowinę w języku zrozumiałym dla współczesnego słuchacza. Pociąga to za sobą konieczność nowego sformułowania definicji dogmatycznych tak, aby zachowując wierność nauczaniu apostolskiemu w nowy sposób wyrażały tę samą wiarę. Wspólnota kościelna przyjmuje nauczanie Kościoła poprzez sensus fidelium. Anglikanie przywiązują ogromną wagę do procesu recepcji nauczania kościelnego. Katolicy, nie umniejszając tej roli, wskazują na obiektywność prawdy objawionej, która nie jest legitymizowana poprzez recepcję, lecz domaga się przyjęcia, ponieważ jest prawdą. Autorytet posługiwania biskupiego, episcopē to udzielany przez Ducha Świętego charyzmat pasterskiej troski, nauczania, przewodniczenia Eucharystii i modlitwie. Biskup jest zwornikiem jedności swego Kościoła lokalnego, a przez udział w sukcesji apostolskiej gwarantem trwania w jedności Kościoła powszechnego. Dla dalszego postępu na drodze dialogu pomiędzy anglikanami i katolikami potrzeba będzie jednak określenia jasnych kryteriów rozróżniania, co w okresie oddzielenia naszych Wspólnot było uprawnionym rozwojem Tradycji, a więc rozwojem dokonującym się pod przewodnictwem Ducha Świętego. Pytanie to staje się szczególnie aktualne w kontekście wprowadzenia święcenia kobiet we Wspólnocie Anglikańskiej.