Architektura i sztuka liturgiczna jako antidotum na desakralizację. Studium twórczości artystycznej M.I. Rupnika SI

Abstract

Contemporary architecture and sacred art have lost their original instinct in favor of illegible and ambiguous forms. In this way, sacred art, in a sense, sent the message to be a reality that helps man in contact with God, or, as the theorists of sacred art wanted, a tool that brings God down to earth. These tendencies are being remedied by Fr. Marko I. Rupnik, a Slovenian Jesuit, theologian and iconographer, founder of the Aletti Center – an institute of theology and art, promoting the idea of “the Christian breathing of two lungs”, combining the Eastern and Western traditions, which formed the doctrine of the undivided Church. The effect of Rupnik’s theological thought is liturgical art, which, inscribed in architecture, creates a space for human meeting with God.

Współczesna architektura i sztuka sakralna zatraciły swoje pierwotne ukierunkowanie na korzyść nieczytelnych i wieloznacznych form. W ten sposób sztuka sakralna, w pewnym sensie, przesłała być rzeczywistością pomagającą w kontakcie człowieka z Bogiem, albo jak chcieli teoretycy sztuki sakralnej, narzędziem sprowadzającym Boga na ziemię. Tendencjom tym próbuje zaradzić o. Marko I. Rupnik, słoweński jezuita, teolog i ikonograf, założyciel Centrum Aletti – instytutu teologii i sztuki, promującego ideę „chrześcijańskiego oddechu dwóch płuc”, łączenia tradycji wschodniej i zachodniej, jaka tworzyła doktrynę niepodzielonego Kościoła. Efektem myśli teologicznej Rupnika jest sztuka liturgiczna, która – wpisana w architekturę – tworzy przestrzeń spotkania się człowieka z Bogiem.