La place de l’eveque de Rome dans la communion des Églises durant les premiers voyages des papes de Rome a Constantinople au VIᵉ siecle

Abstract

Poszukiwanie pełnej jedności między Kościołami Wschodu i Zachodu stanowi istotne zadanie, które stawia sobie Kościół na przełomie XX i XXI wieku. Świadczą o tym w sposób wyjątkowy podróże z Rzymu do Konstantynopola trzech ostatnich papieży Pawła VI, Jana Pawła II i obecnego papieża Benedykta XVI. Niewiele znany jest fakt trzech pierwszych podróży o takim samym itinerarium, które odbyły się w pierwszej połowie VI wieku. Jednym ze sposobów ich przedstawienia jest ich wpisanie w perspektywę komunii między Rzymem i Konstantynopolem. Sięganie do przeszłość oświetla dzieje współczesne szczególnie w aspekcie ekumenicznym. Ta konkretna przeszłość z jej trzema podróżami papieskimi stanowi źródło do problematyki eklezjologicznej. Podstawowy problem, który wyłania się współcześnie na drodze pełnej jedności kościelnej jest pytanie o uniwersalną posługę Piotra apostoła i jego każdorazowego następcę, biskupa Rzymu. To pytanie powinno być ujęte w ramy eklezjologii komunii, która nabiera coraz większej wagi od Soboru Watykańskiego II. To pytanie nie wyczerpuje jednak problemu realizacji pełnej komunii kościelnej. Jej istotnym rysem jest wiara, szczególnie w wymiarze fides quae. Innym rysem związanym z poprzednim jest liturgia. Wśród nich swoje miejsce mocno ugruntowane ma rys „piotrowy” komunii kościelnej. Niniejsze studium ma na celu pokazanie i wpisanie roli biskupa Rzymu w komunię kościelną budowaną przez wiarę, przez dyscyplinę i przez sakramenty. Realizowane na bazie źródeł historycznych ma swoje implikacje we współczesności i pozwala na nowo dostrzec wyraźniej najistotniejsze obszary działania papieża w zachowaniu i budowaniu komunii kościelnej.