Wielokulturowość a tożsamość

Abstract

In the discussed issue that concerns the relations between multiculturalism and identity, after showing the dimensions, ideology and the practical side of cultural pluralism, identity is presented (with religion being one of its important elements) as a great value for a society, especially one living in the European environment. And these reflections, supported with the experiences that have been gained, especially from France, Belgium and Germany, lead to stating that cultural pluralism is a certain value, but some definite requirements are set to it, especially ones that are concerned with its ideology. This cannot be dominating monism or hybrid monism. Mixing cultures is also unacceptable. Moreover, some communities, as e.g. Muslims, are not able to integrate with the society that has Christian values. They form closed groups that are not subjected to any control by the forces of law, which favors various sorts of crime. And this state of things, according to the rule “pars pro toto”, is the cause why the whole specific community is held responsible, and the initially positive attitude towards it is changed into isolating it. Hence – since the solutions that have been applied until now do not work, they should not be kept to, but new ones should be looked for, ones that do not destroy the identity of the local communities.

W opracowanym zagadnieniu, które dotyczyło związków pomiędzy wielokulturowością a tożsamością, po zaprezentowaniu wymiarów, ideologii oraz praktycznej strony pluralizmu kulturowego, przedstawiono tożsamość (jednym z ważnych jej elementów jest religia), jako dużą wartość dla społeczeństwa żyjącego zwłaszcza w środowisku europejskim. Te zaś przemyślenia, poparte nabytymi już doświadczeniami, szczególnie z Francji, Belgii i Niemiec, doprowadziły do stwierdzenia, że pluralizm kulturowy jest pewną wartością, ale stawiane są mu określone wymagania, szczególnie dotyczące jego ideologii. Nie może nią być ani monizm dominujący, ani monizm hybrydowy. Nie do przyjęcia jest również mieszanie kultur. Ponadto pewne społeczności, jak np. muzułmanie, nie są w stanie się zintegrować ze społeczeństwem o wartościach chrześcijańskich. Ponadto tworzą grupy zamknięte nie poddające się żadnej kontroli ze strony władz porządkowych, co sprzyja różnego rodzaju przestępczości. Taki zaś stan, według zasady „pars pro toto”, powoduje, że obciąża się całą określoną społeczność i początkowe pozytywne nastawienia do niej zamienia się na izolację. Zatem – skoro nie sprawdziły się dotychczasowe rozwiązania, nie należy uporczywie trwać nadal przy nich, ale szukać nowych, które nie niszczą tożsamości społeczeństw zasiedziałych.