„Teologia paruzyjna” jako przełom w eschatologii chrześcijańskiej

Abstract

Nauka nie lubi gwałtownych zmian, dlatego niniejsza propozycja wpisuje się w modelowe ujmowanie traktatów dogmatycznych na sposób integralny. Celem niniejszej publikacji nie będzie kopernikański przewrót, ale próba spojrzenia integralnego na eschatologię dzięki „teologii paruzyjnej” (sic!). Zaproponowana optyka może stać się przełomem w eschatologii po jej gruntowniejszym opracowaniu. Metodologia słusznie „podpowiada”, aby jak to w każdej dziedzinie teologicznej, pierwsze swoje kroki poczynić w kierunku fundamentu chrześcijańskiej wiary, czyli do Słowa Bożego, a następnie przyjrzeć się dotychczasowym sposobom ujmowania eschatologii, szukając przy tym pomostów do jej ujęcia integralnego. „Teologia paruzyjna”, jak to zostanie wykazane, w samej definicji pozwala zbudować pomost pomiędzy teraźniejszością, a przyszłością, wydobywając na światło dzienne dwie drogi, a przy tym dwa sensy jej uprawiania: sens eschatologiczny i sens chrystologiczny. By doszło do połączenia ww. dróg konieczne jest zbadanie wspomnianych sensów w samej „teologii paruzyjnej” (praesentia i adventus, jako dwóch definicji greckiego παρουσία). Próby połączenia wspomnianych dróg podjął się wiele lat wcześniej Marie-Joseph Lagrange, dzieląc czasy eschatyczne na dwa eony. Koncepcja Lagrange’a umożliwia „teologii paruzyjnej” zbudowanie pomostu między teraźniejszością a przyszłością i odwrotnie. Czy koncepcja „teologii paruzyjnej” stanie się kopernikańskim przełomem w eschatologii?

Scholarship does not like rapid changes. The current proposal thus fits into the modeling understanding of theological treatises in an integrated manner. The aim is not to initiate a Copernican revolution, but to attempt an integrated look at eschatology with the help of “parousian theology” (sic!). The proposed focus, after a more detailed development, may lead to a breakthrough in eschatology. The methodology rightly “suggests” that, as in every theological field, the first steps should be towards the foundation of Christian faith, that is, the Word of God. Following this, we should look at the current ways of understanding eschatology, looking for integrating connections. It will be shown that “parousian theology”, by its very definition, allows a bridge to be built between the present and the future, bringing out two paths to light, and at the same time two senses in which such theology may be practised: an eschatological and a Christological sense. For these two paths to combine, it is necessary to examine these senses in “parousian theology” (praesentia and adventus, as two Greek definitions of παρουσία). It is many years since Marie-Joseph Lagrange tried to connect these paths, dividing the eschatic times into two eons. The Lagrange concept allows “parousian theology” to build a bridge between the present and the future and vice versa. Will the idea of “parousian theology” become a Copernican breakthrough in eschatology?