„Quae est iustitia nisi misericordia?” – czyli o przejawach miłosierdzia w prawie kanonicznym i polskim dotyczącym małżeństwa

Abstract

Prawo stoi na straży godności ludzkiej, gdy kieruje się zasadą miłosierdzia. Właściwe zrozumienie tej zasady prowadzi do wprowadzenia norm, które chronią dobro małżeństwa i rodziny. Miłosierdzie w prawie nie jest ani pobłażliwością, ani „tanią łaską”. Kodeks prawa kanonicznego jest w tym aspekcie zbieżny z poglądami Dietricha Bonhoeffera. Zasady epikii i słuszności kanonicznej to podłoże kodyfikacji separacji i stwierdzenia nieważności małżeństwa, opartych na personalistycznym podejściu do relacji międzyludzkich. Godność człowieka staje się wykładnią prawa kanonicznego, stawiając przed nim konkretne wymagania stanowiące o małżeństwie. Prawo cywilne poprzez separację daje małżonkom szansę na odbudowanie zniszczonych więzi. Zarówno wprowadzenie obowiązku separacji cywilnej, jak i reforma komunikacji w instytucjach kościelnych to postulaty właściwej inkorporacji miłosierdzia do prawa stanowionego.

Law stands on guard of human dignity, when it directs the principle of mercy. Proper understanding this rule leads to incarnation norms which protects the good of marriage and family. Mercy in law is neither forbearance, nor cheap grace. Code of Canon Law is concurrent in this aspect with opinion of Dietrich Bonhoeffer. The principle of epikia and canonical equity are the foundation of codification the separation and annulment of marriage which are based on personalistic approach to human relationships. The dignity of men becomes interpretation of canon law confronting him with some demands which constitute marriage. The Polish law through separation gives the married couple the chance to rebuild destroyed bonds. Introduction the duty of civil separation as well as the reform of communication in the church institutions are the postulates of adequate incorporation of mercy to civil law.