Posługa akolity w ujęciu duchowościowo-liturgicznym

Abstract

The post-Tridentine rites for the ordination to the acolytate (minor orders) indicated that an acolyte was to be God's light for others (cf. Mt 5:16; Phil 2:15-16). Acolytes are also to be the children of light (cf. Eph 5:8; Lk 11:36), clothed with the armor of light (cf. Rom 13:12), and being zealous in all righteousness, goodness and truth they are to enlighten themselves, others and Church (cf. Eph 5:9). In addition, bringing wine and water to the altar they should sacrifice their own pure life and good works (cf. Rom 12:1). The acolyte’s spirituality according to motu proprio Ministeria quaedam and the rites of institution of acolytes consists mainly in the fulfilling of the common priesthood, both at the Eucharist table and in life. The acolyte's spirituality can also be called eucharistic which consists in making spiritual sacrifices in life and at the Holy Mass and joining them with the only sacrifice of Christ in each Eucharist. The eucharistic spirituality is also a spirituality of communion because it grows out of God as the communion of Persons and consists, on the human side, in building personal relationships with the Persons of the Holy Trinity. This leads to solidarity and service which means discovering people as sisters and brothers in one Church and creating bonds of friendship and cooperation with them in building the mystical Body of Christ. Therefore, the spirituality of communion consists in a real commitment to other people, real help for them and real actions aimed at building community between people, the source and summit of which is in the acolyte's serving brothers and sisters in the Eucharist.

Potrydenckie obrzędy święceń akolitatu (święcenia niższe) wskazywały na to, że akolita ma być Bożym światłem dla innych (por. Mt 5,16; Flp 2,15-16). Akolici mają też być synami światłości (por. Ef 5,8; Łk 11,36), przyobleczonymi w zbroję światła (por. Rz 13,12), a będąc gorliwymi we wszelkiej sprawiedliwości, dobroci i prawdzie, mają oświecać siebie, innych i Kościół (por. Ef 5,9). Ponadto, przynosząc do ołtarza wino i wodę, sami mają składać w ofierze życie czyste i dobre uczynki (por. Rz 12,1). Duchowość akolity w ujęciu motu proprio Ministeria quaedam i obrzędów ustanowienia akolitów polega głównie na realizacji kapłaństwa wspólnego, tak przy stole Eucharystii, jak i w życiu. Duchowość akolity można też określić mianem eucharystycznej, która polega na składaniu duchowych ofiar w życiu i we Mszy Świętej oraz łączeniu ich z uobecnioną na sposób sakramentalny jedyną ofiarą Chrystusa w każdej Eucharystii. Duchowość eucharystyczna jest zarazem duchowością komunii, wyrasta bowiem z Boga jako komunii Osób, a od strony człowieka polega na budowaniu osobistych więzi z Osobami Trójcy Świętej. Prowadzi to do solidarności i służby, czyli odkrywania ludzi jako sióstr i braci w jednym Kościele i tworzenia z nimi więzów przyjaźni i współpracy w budowaniu mistycznego Ciała Chrystusowego. Duchowość komunii polega więc na konkretnym zaangażowaniu na rzecz innych ludzi, konkretnej pomocy im oraz konkretnych działaniach mających na celu budowanie wspólnoty między ludźmi, czego źródło i szczyt znajduje się w posłudze akolity siostrom i braciom podczas Eucharystii.