Przedmiot klauzuli „wszystko jest już gotowe do zawarcia małżeństwa” (omnia sunt parata ad nuptias)

Abstract

The aim of the research in the presented study became to determine the object of the clause “everything has already been prepared for the wedding” occurring in can. 1045 § 1 CIC/17, 1080 § 1 CIC/83 and 797 § 1 CCEO. The author, by examining publications devoted to this issue, has shown that the positions of Latin and Eastern canonists on this question are not the same. The first ones, basing on two answers of the Pontifical Commission for the Authentic Interpretation of the Code of 1 March 1921 and 27 July 1942, maintain that in this case a broad interpretation may be applied; the second ones, referring to the interpretative rule included in can. 1500 and 1512 §§ 2 and 4 of the CCEO, consider that can. 797 § 1 of the CCEO is an exception to the general rule, therefore they are in favour of applying a strict interpretation. Analysing the descriptive definitions of the commentators of the two legal orders, the author showed that the object of the clause derives, on the one hand, from its nature and, on the other hand, from the parameter set out in can. 1045 § 1 CIC/17, can. 1080 § 1 CIC/83 and can. 797 § 1 CCEO, which are the probable danger of a serious evil. In his view, the significant differences in his understanding are due to different ways of interpretation. In his view, the minimum criterion that determines the object of the clause depends on the manner of interpretation. He argued that according to Latin authors, the minimum criterion is the fact that the impediment has reached the authority competent to grant a dispensation, whereas according to Eastern authors, the minimum criterion is the impossibility of postponing the celebration of the marriage without a danger of serious evil.

Celem badawczym w zaprezentowanym opracowaniu jest określenie przedmiotu klauzuli „wszystko jest już gotowe do zawarcia małżeństwa”, występującej w kan. 1045 § 1 CIC/17, 1080 § 1 KPK oraz 797 § 1 KKKW. Autor, badając publikacje poświęcone temu zagadnieniu wykazał, iż stanowiska kanonistów łacińskich oraz wschodnich w tej kwestii nie są jednolite. Pierwsi, opierając się na dwóch odpowiedziach Papieskiej Komisji do Spraw Autentycznej Interpretacji Kodeksu z 1 marca 1921 roku oraz 27 lipca 1942 roku, utrzymują, iż w tym wypadku można stosować interpretację szeroką; drudzy natomiast, nawiązując do zasady interpretacyjnej ujętej w kan. 1500 i 1512 §§ 2 i 4 KKKW, uważają, iż kan. 797 § 1 KKKW jest wyjątkiem od zasady generalnej, dlatego opowiadają się za stosowaniem interpretacji ścisłej. Analizując opisowe definicje komentatorów obu porządków prawnych, Autor wykazał, iż przedmiot klauzuli wynika z jednej strony z jej natury, z drugiej zaś z parametru określonego w kan. 1045 § 1 CIC/17, kan. 1080 § 1 KPK i kan. 797 § 1 KKKW, jakim jest prawdopodobne niebezpieczeństwo powstania wielkiego zła. Jego zdaniem, istotne różnice w jego rozumieniu wynikają z odmiennych sposobów interpretacji. W jego opinii, od sposobu interpretacji uzależnione jest kryterium minimalne będące wyznacznikiem przedmiotu klauzuli. Dowiódł, iż według kanonistów łacińskich jest nim uzyskanie wiedzy o istnieniu przeszkody przez władzę kompetentną do udzielenia dyspensy; według kanonistów wschodnich natomiast jest nim niemożliwość odłożenia zawarcia małżeństwa bez niebezpieczeństwa powstania poważnego zła.