Obowiązek sprawowania Liturgii godzin w Kościele

Abstract

Nie ma wątpliwości, że Sobór Watykański II dokonał generalnej odnowy Liturgii godzin. Przede wszystkim przywrócił ją pierwotnemu jej właścicielowi, czyli całemu Ludowi Bożemu. W okresie posoborowym w niektórych krajach, nie wyłączając Polski, wyrażane były opinie, że prawo kościelne właściwie zniosło bezwzględny obowiązek modlitwy brewiarzowej osób duchownych. Tymczasem dokumenty soborowe i posoborowe, w szczególności Konstytucja apostolska „Pieśń chwały” św. Pawła VI promulgująca nową księgę liturgiczną i “Ogólne wprowadzenie do Liturgii godzin” nie tylko nie zmniejszają tego obowiązku, ale jasno ukazują powody, zarówno teologiczne jak i pastoralno-prawne, dla których Kościół na osoby duchowne nakłada powinność modlitwy liturgicznej uświęcającej każdy dzień ich ziemskiego życia. Fundamentalną racją jest wola samego Zbawiciela, który pragnie, by Jego Kościół stale się modlił. Mistyczne Ciało Pana ma bowiem razem z Nim przedłużać Chrystusową modlitwę za zbawienie świata. W Kościele zaś szczególny obowiązek takiej modlitwy spełniają ci, których Chrystus Pan włączył w swoje sakramentalne kapłaństwo. Jak w czasach apostolskich, tak i w całej historii Kościoła, modlitwa i posługa słowa nie mogą nie stanowić istotnych elementów kapłańskiego powołania (por. (Dz 6, 4).There is no doubt that the Second Vatican Council introduced an enormous reform of the Liturgy of the Hours. As J. Stefański rightly noticed, first of all this Council restored the Liturgy of the Hours to its original owner, that is the people of God. In the post conciliar period in some countries, Poland included, some were of the opinion that Church law exempted clergymen from the breviary obligation. However, conciliar and post conciliar documents, especially the Apostolic Constitution and General Introduction to the Liturgy of the Hours, not only do not reduce this duty, but even lay greater stress on it, clearly explaining why the Church imposes an obligation on clergymen to say the liturgic prayer that sanctifies the day. The fundamental reason is the will of the Saviour himself, who wants his Church to pray continually, as the Church is to prolong, along with the Saviour, his prayer to save the world. In the Church the special duty of saying such prayers is fulfilled by those whom the Lord Jesus involved in his priesthood. As in the Apostolic age, the same will remain true throughout all the history of the Church: ‚prayer and the ministry of the word’ (Acts 6:4) are essential elements of priestly vocation.