Homo naturae lupus est? Problem relacji człowieka i natury w ujęciu historycznym i współczesnym

Abstract

Celem artykułu jest ukazanie różnych odpowiedzi udzielanych na pytanie o przyczyny i drogi wyjścia z kryzysu ekologicznego. W wielu środowiskach panuje dziś przekonanie, że to człowiek jest największym niebezpieczeństwem dla środowiska naturalnego (homo naturae lupus est), dlatego jeśli świat i ludzkość mają przetrwać, należy ograniczyć do niezbędnego minimum liczbę ludzi na świecie. Inaczej widzi drogi wyjścia z kryzysu ekologicznego Stolica Apostolska. Jan Paweł II w encyklice Centesimus annus z 1991 roku omówił „ekologię ludzką”, zgodnie z którą na pierwszym miejscu należy postawić człowieka, który jest panem stworzenia, ale nie w sposób absolutny, ponieważ swoją władzę otrzymał od Boga, przed którym zda sprawę ze swoich czynów.The purpose of this article is to show different responses to the question about the causes and the way out of the ecological crisis. In many environments, today there is a belief that the man is the greatest danger to the environment because if the world and humanity are to survive, the number of people in the world should be reduced to the minimum. The Holy See sees a different way out of the ecological crisis. Pope John Paul II in his encyclical Centesimus annus in 1991 said “human ecology”, according to which in the first place you should put the man who is the master of creation, but not in an absolute way, because his authority was from God, before whom he must give an account of his deeds.