Pastoral guidance for cohabiting couples – suggestions for the current Polish context

Abstract

Premarital cohabitation in Poland, although still not as widespread and common as in many western countries, is becoming an attractive form of being in an intimate relationship for a growing number of young adults. This state of things – in spite of the recent, more welcoming attitude towards cohabiting couples introduced by Francis – is not fully recognised by the Polish Episcopate. The Church in Poland had to wait over two years to receive a general guideline for the application of Amoris Laetitia. Also, until now the Polish bishops have not been able to propose any systematic marriage preparation program (MP) or working document – which would offer principles on how to deal pastorally with cohabiting couples. In this article I specifically concentrate on the newest empirical research regarding the quality of cohabiting unions (prior to and after they transit to marriages) as well as on the new orientation towards those living in irregular situations introduced by Francis. Based on these two perspectives, I make several suggestions on how to deal with the Polish cohabiting couples in the context of marriage preparation in a pastorally sensitive and at the same time effective and realistic manner.

Kohabitacja przedmałżeńska w Polsce, mimo iż nadal nie jest tak powszechnie praktykowana i akceptowana jak w wielu krajach zachodnich, staje się bardziej atrakcyjną formą bycia w związku (intymnym) dla coraz większej liczby młodych Polaków. Ten stan rzeczy - pomimo wyraźnych zmian w podejściu do par kohabitujących zaproponowanych przez papieża Franciszka w encyklice Amoris Laetitia - nie jest w pełni zrozumiany przez Kościół katolicki w Polsce. Przygotowanie 11-stronicowego dokumentu zawierającego ogólne wytyczne do stosowania encykliki zajęły Episkopatowi Polski ponad dwa lata. Jak dotąd nie zaproponowano również propozycji programu formacyjnego (na poziomie diecezji czy metropolii), który oferowałby konkretną pomoc w przygotowaniu par kohabitujących pragnących zawrzeć sakrament małżeństwa. W tym artykule autorka koncentruje się na najnowszych badaniach empirycznych dotyczących jakości związków kohabitacyjnych (przed i po zawarciu małżeństwa), a także na nowym kierunku w postępowaniu z parami, które żyją w tzw. nieregularnych sytuacjach, wyznaczonym przez papieża Franciszka. Opierając się na tych dwóch perspektywach, przedstawia kilka sugestii, ja k podchodzić do par kohabitujących w kontekście przygotowania małżeńskiego w sposób pastoralnie przyjazny, a jednocześnie skuteczny i realistyczny.