Caritas apostolica jako główna cnota powołania kapłańskiego według kardynała Stefana Wyszyńskiego

Abstract

Kardynał Wyszyński był głęboko przekonany, że w życiu kapłana maior honorum caritas est (1 Kor 13,13), każda miłość bierze swój początek z Boga, bo „Bóg jest miłością” (1 J 4,8.16). Prymas Tysiąclecia często odwoływał się do tej najkrótszej definicji Boga. Z wielkim upodobaniem kontemplował miłość Ojca Niebieskiego, Ojcową miłość, która w swym udzielaniu się światu (ad extra) objawiła się najpełniej w misterium paschalnym Syna oraz w rozlaniu do serc ludzkich miłości przez Ducha Świętego. Bóg nie tylko daje miłość, ale i uzdalnia serce człowieka do jej przyjęcia. Miłość apostolska (caritas apostolica) jako cnota teologalna, jako nadprzyrodzone uzdolnienie człowieka do czynienia dzieł miłości, nie zna ani barier ani granic. Obejmuje bowiem nie tylko tych, którzy w jakikolwiek sposób cierpią lub są w potrzebie, ale i tych, którzy o Bogu i Jego miłości jeszcze nie słyszeli. Uprzywilejowanym środowiskiem miłości jest Kościół jako nadprzyrodzona organizacja miłości. O tym jak bardzo kapłaństwo powinno utożsamiać się z miłością apostolską świadczy najlepiej używane zamiennie przez kardynała Wyszyńskiego określenie „usposobienie apostolskie”. Prymas Tysiąclecia miłość apostolską kapłana łączy najczęściej z entuzjazmem, bo bez entuzjazmu nie ma apostolstwa. W każdej sytuacji kapłańskie serce może liczyć na pomoc Matki pięknej miłości, która czuwa nad miłością w świecie.

Cardinal Wyszyński was deeply convinced that in the life of a priest maior honorum caritas est (1 Cor 13:13). Eveiy love has its origin in God, because “God is love” (1 Jn 4: 8,16). The Primate of the Millennium often referred to this shortest definition of God. He contemplated with great pleasure the love of the Heavenly Father, the Father’s love, which in its self-giving to the world (ad extra) was revealed most fully in the Paschal mysteiy of the Son and in the pouring out of love into human hearts through the Holy Spirit. God not only gives love, but also enables the human heart to accept it. Apostolic charity (caritas apostolica) as a theological virtue, as the supernatural capacity of man to do works of love, knows neither barriers nor limits. It includes not only those who suffer or are in need in any way, but also those who have not heard about God and His love yet. The privileged environment of love is the Church as a supernatural organization of love. How much the priesthood should identify with apostolic love is demonstrated by the best used interchangeably by Cardinal Wyszyński the term “apostolic disposition”. The Primate of the Millennium most often combines a priest’s apostolic love with enthusiasm, because without enthusiasm there is no apostolate. In every situation, the priestly heart can count on the help of the Mother of Beautiful Love, who watches over love in the world.