Glaube und Krise. Zur therapeutischen Dimension des Christlichen

Abstract

Terapeutyczny wymiar chrześcijaństwa jest podważany na różne sposoby. W związku z tym rodzi się pytanie o to, czy nie wykorzystuje ono ludzkich kryzysów – lęku egzystencjalnego, doświadczeń granicznych – zamiast w ich ramach prowadzić w kierunku dojrzałego i spełnionego człowieczeństwa? Duszpasterstwo w duchu Jezusa Chrystusa musi mieć w takich sytuacjach charakter terapeutyczny, zarówno w sensie indywidualnym, jak i społecznym. Powodem jest to, że gromadzi ono ludzi wokół zbawczej obecności Bożej tak, że nie odczuwają oni konieczności zabezpieczenia swojej tożsamości przez samopotwierdzenie i wykluczenie. Duszpasterstwo terapeutyczne otwiera przestrzenie spotkania, w których to, co wypierane może zostać pojednawczo przepracowane. Wówczas ludzie będą życzyli sobie wzajemnie uczestnictwa w tym wszystkim, co daje pełnię życia. Chodzi o przestrzenie, w których także lęki egzystencjalne tracą swoją nieujarzmioną moc.The therapeutic dimension of Christianity is leveraged in different ways. Does Christianity use human crisis – existential fear, experience of limits – to rule over? Or, does Christianity instead help shape towards a more mature and fulfilled humanity being followed? The pastoral, as found in the spirit of Jesus Christ, should in such situations display a therapeutic dimension towards the individual as in relation to social meaning. The reason being that it gathers people around the saving presence of God so that they do not need to save their identity by self-confirmation or by exclusion. The therapeutic pastoral opens spaces for gathering and for concentration in what is displaced and what can be reconciled. Then the people will wish that each other’s participation in all that gives them a full life. It is about spaces in which existential fear loses its power.