Le chemine polonaise vers l’Union Europeen

Abstract

Autor artykułu analizuje stopień przemian w Polsce posolidarnościowej. Ideały, które wpisał w swój program robotniczy ruch, musiały ulec bolesnej weryfikacji w toku przemian torujących drogę Polski do Unii Europejskiej. Szybkie zmiany w relacjach polityczno-gospodarczych odcisnęły piętno na mentalności wielu odpowiedzialnych za obecną kondycje kraju, uchodzącego do niedawna za ostoję katolicyzmu i chrześcijańskiej moralności. Pewne rozczarowania wśród mieszkańców nad Odrą i Wisłą spotykają się z podobnymi odczuciami powracających tu obcokrajowców. Często towarzyszy im tęsknota za Polską, gdzie nie szczędzono czasu na dyskusje filozoficzno-światopoglądowe, gdzie nie brakowało ambitnej sztuki tworzonej przez twórców identyfikowanych z opozycją. Dzisiejszy kształt przemian odzwierciedlają pojawiające się centra handlowe, przemykające limuzyny, dostrzegalna powszechnie „Macdonalizacja” codzienności. Mimo tak nieodpartej pogoni za przemianami w duchu neoliberalizmu nie brakuje w Polsce głosów i działań wskazujących na potrzebę innego kierunku transformacji. Jak zawsze, od ponad ćwierćwiecza, należy tu wsłuchać się w głos Papieża, który z całym realizmem wskazuje miejsce Polski wśród krajów dzisiejszej UE, ale jednocześnie przypomina o wartościach warunkujących pomyślny rozwój społeczeństwa, odczuwającego głód radykalnych przemian. Autor swoją wypowiedź kończy szczyptą optymizmu. Wyraża przekonanie w to, że tak jak w latach osiemdziesiątych XX stulecia w kraju nad Wisłą zapłonął ogień solidarności, tak też na początku nowego stulecia wznieci się tam płomień torujący drogę ku nowej Europie, wolnej od nieokiełzanego liberalizmu. Udana próba przezwyciężenia komunizmu może tu dodać animuszu do przebudowy struktur w duchu personalizmu chrześcijańskiego. W interesie Polski leży, aby liberalizm gospodarczy w Unii nie szedł w parze z politycznym eurosceptycyzmem, a ambicje polityczne dla Europy nie łączyły się z zacofanym etatyzmem. Jeśli taka byłaby alternatywa, trudno byłoby o dobry wybór. Polska doktryna europejska, która na razie się kształtuje, musi być zgodna z wizją przebudowy państwa, która też nie została jeszcze sformułowana. Dopiero jedno i drugie da Polsce autorytet i siłę, aby wpłynąć na decyzję, w jakim kierunku pójdzie Unia Europejska. A to właśnie kierunek integracji, a nie jej tempo, jest przedmiotem wyboru, którego musi dokonać Europa.