Diaconato secondo Ignazio d’Antiochia

Abstract

Dla Ignacego posługa diakona w Kościele ma swój fundament w tajemnicy Chrystusa, który stał się Sługą wszystkich. On też stanowi dla diakonów źródło łaski i wzór do naśladowania. Z Listów Ignacego wynika, iż diakoni winni w swoim życiu postępować zgodnie z wolą Bożą, czynić aktualną misję Chrystusa, być nieustannie otwartymi na działanie Ducha Świętego, opierać swoje nauczanie na Ewangelii, w każdej sytuacji zachowywać się nienagannie, budować jedność i wspólnotę, być posłusznymi władzy kościelnej, być w stosunku do innych wspaniałomyślnymi, bezinteresownymi i pełnymi miłosierdzia, umieć dziękować Bogu za otrzymane łaski oraz ludziom za wszelkie wyświadczone dobro. Tylko diakoni prezentujący wspomniane cechy mogą skutecznie realizować posługę Słowa Bożego, godnie posługiwać przy ołtarzu, gorliwie czynić dzieła miłosierdzia, właściwie asystować biskupowi i być dobrymi pośrednikami między wspólnotami kościelnymi. Według Ignacego Antiocheńskiego diakonat ma dwa zasadnicze wymiary. Pierwszy z nich to misteryjno-społeczny. Jest on realizowany poprzez niesienie pomocy człowiekowi, ikonie i Ciału Chrystusa. Drugi zaś ma charakter misteryjno-sakramentalny i jest urzeczywistniany poprzez posługę Ciału Chrystusa eucharystycznego.