Human Beings Reasonable and Moral: Lessons from the Civil Disobedience of Rosa Parks to Catholic Counselors and Psychotherapists

Abstract

W artykule skoncentrowano się na funkcji sądów moralnych oraz roli rzecznictwa w tworzeniu tożsamości katolickich księży, osób konsekrowanych i świeckich zaangażowanych w doradztwo i psychoterapię. Postać Rosy Parks (1913–2005) jest przedstawiona jako wzór myślenia i działania w zgodzie z ideałem społecznej sprawiedliwości i równości. Autor wychodzi od analizy tego, w jaki sposób akt nieposłuszeństwa wobec prawa segregacji rasowej w komunikacji miejskiej w Montgomery przyczynił się do ukształtowania się tożsamości Rosy Parks jako osoby rozumnej i moralnej. Jego zdaniem katoliccy doradcy i psychoterapeuci, idąc śladem Rosy Parks, powinni stać się rozumnymi i moralnymi podmiotami promującymi dobrostan własnych klientów. Deklaracja American Counselling Association (ACA) z 2014 r. uznaje za jedną z podstawowych wartości zawodowych doradców zaangażowanie na rzecz sprawiedliwości, co zdaniem autora powinno przełożyć się na rzecznictwo praw człowieka i godności klientów. W tym celu konieczna jest konfrontacja z niesprawiedliwymi, krzywdzącymi, nieefektywnymi i nieodpowiednimi praktykami i systemami społecznymi, które dehumanizują i uciskają klientów. Rzecznictwo wyraża się we wzmacnianiu podmiotowości i działaniach społecznych. Wzmacnianie podmiotowości oznacza, że doradcy i psychoterapeuci prowadzą klientów zarówno podczas sesji, jak i poza nimi tak, aby oni sami stali się rzecznikami swoich praw. Działania społeczne zaś zmierzają zaś do zmian politycznych i reform systemowych, co osiąga się poprzez udział w różnych aktywnościach, od inicjatyw ustawodawczych zaczynając, a na protestach kończąc. Następnie autor omawia zmiany w edukacji, badaniach i praktyce, które przyczynią się do integracji omawianego tu rzecznictwa w proces terapeutyczny osób wyznających wiarę chrześcijańską.

The article focuses on the function of moral judgments and the role of advocacy in the identity construction of Catholic priests and laity in the field of counseling and psychotherapy. By presenting Rosa Parks (1913–2005) as an exemplary figure who thinks and acts according to social ideals, such as justice and equality, the author demonstrates how her judgment to disobey the Montgomery bus segregation laws constructed her identity as a reasonable and moral person. Following the analysis of Rosa Parks’s identity formation, the author suggests that Catholic counselors and psychotherapists should become rational moral agents like her to enhance the welfare of their clients. By introducing the 2014 declaration of the American Counseling Association (ACA), which defined a commitment to justice as one of the core professional values of counselors, the author emphasizes that Catholic counselors and psychotherapists are invited to become advocates for the human rights and dignity of their clients; therefore, they must confront the unjust, unfair, inefficient, and inadequate practices and systems of society which dehumanize and oppress their clients. Principally, the roles of advocacy consist of empowerment and social action. The former implies that counselors and psychotherapists guide their clients, both inside and outside of sessions, to become advocates for themselves. The latter refers to advocacy for policy changes and system reforms through participation in various activities from legislation to protest. The author also discusses what changes in education, research, and practice are required to integrate an advocacy role into a process of therapeutic accompaniment for individuals with Christian faith.