Rozwój ruchu ekumenicznego. Próba syntezy oparta na materiałach publikowanych w miesięczniku „Znak”

Abstract

Miesięcznik „Znak” w ciągu 38 lat wydał 356 numerów o łącznej liczbie 47 532 stron druku; opublikował 969 artykułów (13 502 strony) o tematyce teologicznej, w tym 123 artykuły (1337 stron) z dziedziny ekumenicznej oraz 77 artykułów religioznawczych — 819 stron. W tak bogatej literaturze możemy dostrzec: 1. Podstawy doktrynalne ekumenizmu rozpatrywane ze strony katolickiej, prawosławnej i protestanckiej. Jednak najwięcej miejsca poświęcono ekumenizmowi w ujęciu katolickim, komentując obszernie dokumenty Kościoła katolickiego. Dlatego też niniejszy artykuł ukazuje dokumenty lub ich w yjątki dotyczące ekumenizmu. O wiele skrom niej w porównaniu z katolicką literaturą przedstaw iają się publikacje źródeł odnośnie do podstaw doktrynalnych teologii praw osław nej i protestanckiej. W związku z praw osław iem na uwagę zasługuje „Encyklika o jedności i ekumenizmie” wydana w 1973 roku, a w związku z protestantyzm em — Konferencja Genewska, Zjazd Światowej Rady Kościołów w Uppsali w 1968 roku oraz dokument pt. „Eucharystia jako ofiara”, a także deklaracja anglikańsko-rzymskokatolicka z Windsor. 2. Ogólna charakterystyka ekumenizmu. T utaj możemy dostrzec cztery kierunki ekumenizmu. Pierwszy to ekumenizm reprezentowany w wypowiedziach teologów katolickich. Drugi kierunek — to ekumenizm w wydaniu prawosławia. Trzeci — to ekumenizm prezentowany przez autorów protestanckich. Wreszcie czwarty nurt dialogu dotyczy religii niechrześcijańskich. 3. Przejaw y ekumenizm u praktycznego możemy szczególnie dostrzec w takich ośrodkach, jak: Taizé, Chevetogne, centrum ekumeniczne w Niederaltaich oraz Paderborn. Ekumenizm praktyczny prezentuje także Ruch Cimande. Ekumenizm praktyczny sięga poza granice teologii i eklezjologii. Nie można więc pominąć go także w duszpasterstw ie parafialnym . Cechą charakterystyczną współczesnego duszpasterstw a powinno być powszechne nastawienie i dążenie ekumeniczne.