Główne linie eklezjologii „Evangelii gaudium”

Abstract

Papież Franciszek buduje swoją eklezjologię wokół stwierdzenia, że Kościół jest wspólnotą uczniów Chrystusa posłaną do świata, aby głosić Dobrą Nowinę. To głoszenie powinno zawsze zachować w sobie dynamikę kerygmatu. Wspólnota uczniów jest wspólnotą ludzi słabych, grzesznych, wierzących w Chrystusa i nawracających się. To nawrócenie winno owocować także przemianą struktur kościelnych. Świat, do którego Kościół jest posłany, jest kochany przez Boga. W każdym człowieku, również zanim dotrze do niego Ewangelia, działa łaska Boża. A więc Kościół nie musi być w centrum, aby wiernie wypełniać swoją misję. Takie rozumienie wspólnoty, jej misji i świata jest punktem wyjścia do interpretowania wszystkich sytuacji, w jakich dzisiaj żyje Kościół. Szczególnie interesujące są refleksje o mieście jako miejscu życia i ewangelizacji, któremu Kościół powinien poświęcić wyjątkowo dużo sił.

Pope Francis builds his ecclesiology around the statement that the Church is a community of Christ’s disciples, sent to the world to announce the Good News. This announcing should always maintain the dynamics of the kerygma. The community of disciples is a community of weak, sinful people believing in Christ and seeking conversion. The conversion should result in the transformation of the Church structures. The world to which the Church has been sent is loved by God, and in every human being God’s grace is at work, even before they are reached by the Gospel. The Church, therefore, does not need to occupy a central position in order to fulfill its mission. Such understanding of the community, its mission and the world is the starting point for the interpretation of the whole range of situations in which the Church lives today. Particularly striking are the reflections on the city as a place of living and evangelisation, where the Church should concentrate significant efforts.