Tradycja roku 364-dniowego w judaizmie okresu Drugiej Świątyni

Abstract

Artykuł przedstawia rok 364-dniowy jako rok schematyczny, będący innowacją w ramach judaizmu Drugiej Świątyni, która wyłoniła się z astrologii mezopotamskiej. Po raz pierwszy na gruncie judaizmu rok ten spotykamy w Księdze Astronomicznej (1 Hen 72–82), a następnie w Księdze Jubileuszy, której autor włącza go w ramy przymierza z Bogiem. Rok schematyczny prawdopodobnie wyłonił się z babilońskiego roku idealnego, złożonego z 360 dni, do którego dodano cztery dodatkowe dni, po jednym na koniec każdego kwartału, tak aby dostosować go do cyklu szabatowego. Świadkami tego dostosowania są zwoje wspólnoty z Qumran, w których wszystkie teksty kalendarzowe opierają się na 364-dniowym roku. Roku schematycznego nie należy ściśle utożsamiać z rokiem słonecznym, gdyż uwzględnia on również fenomeny związane z księżycem.

This article presents a 364-day year as a schematic year, being an innovation within Second Temple Judaism which emerged from Neo– Babylonian astrology in the Hellenistic period. The very first appearance of the year is found in the Enochic Astronomical Book (1 Enoch 72– 82), after which it was set in the context of the covenant by an author of the Book of Jubilees. Scholars suggest that the year was transformed from a Babylonian ideal year (i.e. 360-day year) into the 364-day year by means of four phenomenal days added singly at the end of each quarter, so as to adjust the year to a sabbatical temporal system. In the Qumran scrolls, the 364-day year is a common denominator for all calendrical texts.