God’s Love in the Teaching of Cardinal Stefan Wyszyński

Abstract

Kardynał Stefan Wyszyński z krótkiej definicji Boga jako miłości (1 J 4,8.16) czyni obszerny traktat agapetologiczny, który choć podobnie jak inne nie ukazał się drukiem, to jednak spaja całą jego myśl teologiczną, zwłaszcza trynitologię. Jako wprawiony duszpasterz był głęboko przekonany, że ujęta historiozbawczo nauka o miłości Bożej nie jest w stanie wyczerpać misterium Trójcy Świętej, dlatego też starał się zakotwiczyć ją mocno w wewnątrztrynitarnym życiu Trójjedynego Boga. Ze szczególnym upodobaniem kontempluje on boską Osobę Ojca, który z miłości rodzi Syna, a następnie wraz z Synem tchnie Ducha. Oprócz tej nieskończonej głębi ojcostwa Ojca, a więc i źródła miłości ojcowskiej, dającej początek Trójcy Świętej, prymas Wyszyński akcentuje ojcostwo Boga Trójjedynego, które objawiło się w dziele stworzenia i opatrznościowej trosce o nie, a także nowe ojcostwo wynikające z dzieła odkupienia i usynowienia ludzkości w Jednorodzonym Synu Bożym. Odrębnym rozdziałem trynitarnej refleksji o miłości Bożej jest caritas Christi – miłość Chrystusa. Ujmuje ją kardynał Wyszyński w kontekście prawdy o objawieniu Ojca, tajemnicy odkupienia oraz misterium zespolenia wszystkiego w Chrystusie jako Głowie. Szczególnego znaczenia nabiera w tym kontekście porównanie ramion krzyża do „tarczy” osłaniającej ludzkość przed gniewem, a samego Chrystusa do „ciężaru” przeważającego szalę sprawiedliwości na rzecz zwycięstwa miłości. Niezastąpionym dopełnieniem rozważań o miłości Bożej jest refleksja kardynała Wyszyńskiego o Duchu Świętym, który jest Miłością Ojca i Syna, Duchem Miłości albo też samą Miłością. Ożywczo działa On w sercu każdego wierzącego i w całym Kościele. Jego działania szczególnie doświadczyła Maryja, która z uwagi na stan posiadania Największej Miłości nazwana zostaje Matką Pięknej Miłości.