Afrahat, O święcie Paschy (Demonstratio XII. De paschate. Patrologia Syriaca I, 505-540)

Abstract

Mowa O święcie Paschy zamieszczona została w drugiej części Demonstrationes Afrahata i rozpoczyna się zgodnie z porządkiem akrostychicznym od dwunastej w kolejności alfabetu syryjskiego litery lōmad. Perski Mędrzec konsekwentnie wykorzystuje argumentację biblijną i wyraźnie nawiązuje do swojej poprzedniej mowy (De circumcisione). W wykładzie na temat paschy podstawą Afrahatowej polemiki z nauczaniem żydowskim jest poważny zarzut lekceważenia nakazów prawa i proroków. Naród Wybrany i jego nauczyciele odrzucili Boże polecenie świętowania paschy wyłącznie w Jerozolimie i w ten sposób utracili przywilej wyłącznego wybrania, stając się nieczystymi jak wiele innych narodów pogańskich. Afrahat oskarża Żydów o celowe fałszowanie Bożego prawa. Ekskluzywizm Narodu Wybranego w Starym Przymierzu zostaje zastąpiony uniwersalizmem „Kościoła ludów” w przymierzu Chrystusa. W nauczaniu Mędrca koncepcja szabatu ściśle łączy się z ideą chrześcijańskiej Paschy, która w Mezopotamii nie była obchodzona jako dzień zmartwychwstania Chrystusa, ale jako święto Jego śmierci.

The Homily “On the Passover” is included in the second part of Aphrahat’s “Demonstrationes” and it begins with the lōmad, the twelfth letter of the Syriac alphabet. The Persian Sage refers clearly to the preceding homily (De circumcisione) and consistently applies the biblical argumentation. In his discourse on the Passover, Aphrahat opposes the Jews, charging them with disregard for the Law and the prophets. According to him, the Chosen Nation and its teachers rejected the God’s command to celebrate the Passover in Jerusalem only. In effect, the Jews lost their exclusive choseness and became defiled as the Gentiles. Moreover, Aphrahat accuses the Jews of deliberate forgery of the God’s law. Exclusiveness of the Chosen Nation in the Old Covenant has been replaced by the „universalism of the peoples” in the Covenant of Christ. In the teaching of the Sage the idea of Sabbath is strictly connected with the Christian Passover, which in Mesopotamia was celebrated not as a day of Christ’s resurrection, but as a remembrance of His death.