Wirtualne a realne kształtowanie więzi wspólnoty Kościoła w dobie pandemii koronawirusa

Abstract

Pandemia koronawirusa jako swoistego rodzaju sytuacja kryzysowa wpłynęła na koncepcję duszpasterstwa, realizowaną w łonie Kościoła katolickiego. Dotychczasowa działalność Kościoła, oparta na rzeczywistym kontakcie z wiernymi, została w pewnej mierze zredukowana do relacji wirtualnych w czasie lockdownu. Ten stan rzeczy odpowiada idei społeczeństwa wirtualnego, w ramach której przedefiniowano wartości prawdy, solidarności i dobra wspólnego. Każda ze wskazanych wartości (będących jednocześnie zasadami społecznymi) zmierza do ochrony człowieka w aspekcie godności osobowej i nienaruszalnych praw. Mając na uwadze niebezpieczeństwa, jakie kryją się w wirtualnej rzeczywistości, należy traktować łączność internetową jako szansę dla duszpasterstwa, przy jednoczesnym uwzględnieniu fundamentalnego znaczenia realnego kontaktu z wiernymi. Pandemia koronawirusa jest „znakiem czasu”, który intensyfikuje doświadczenie wspólnoty jako Kościoła stanowiącego źródło otuchy w dobie kryzysu.

The coronavirus pandemic as a type of crisis influenced the vision of pastoral care carried out by the Catholic Church. During the lockdown, the activity of the Church, based on real contact with the faithful, has been partly reduced to virtual relations. This situation reflects the idea of a virtual society where the values of truth, solidarity, and the common good have been redefined. Each of the indicated values (which are also social principles) aims to protect human beings, their dignity, and inviolable rights. Bearing in mind the dangers that virtual reality entails, Internet connectivity should be treated as an opportunity for pastoral care while allowing for the fundamental importance of real contact with the faithful. The coronavirus pandemic appears to be a “sign of the times” that intensifies the experience of the Church as the community, acting as the source of reassurance in times of crisis.