O języku i stylu w „Vademecum” biskupa Wilhelma Pluty

Abstract

Celem autorów tekstów z zakresu komunikacji języka religijnego jest przede wszystkim oddziaływanie na postawy i poglądy odbiorców. Język analizowanych rozporządzeń, mimo że jest prosty, zrozumiały, przystępny dla konkretnego odbiorcy, którym tu jest duszpasterz – formator grupy, odpiera tezę stawianą przez współczesnych językoznawców. Styl, w którym dominują przede wszystkim terminy z zakresu szeroko rozumianej teologii i komunikacji religijnej, wzmacnia funkcję nakłaniającą, zachowując jednocześnie gatunkowo-stylistyczne wyznaczniki tekstu religijnego. Wielość i różnorodność stosowanych środków językowych wzbogaca język i styl oraz składa się na modalność o złożonym charakterze. Funkcja perswazyjna pełni zatem rolę nadrzędną, zaś jej elementem składowym jest szereg środków językowo--stylistycznych, charakterystycznych dla wypowiedzi z zakresu języka religijnego.

Authors of texts representing preaching communication first and foremost aim to influence the recipient’s attitudes and opinions. The language of the analyzed ordinances – even though it is simple, clear and accessible to its receiver; in this case, a priest, group formator – rebuts the statement made by contemporary linguists. This style, dominated by terms related to broadly understood theology and religious communication, enhances the persuasive function of the text, while retaining stylistic characteristics of a religious language. The plurality and variety of the linguistic devices used enriches the language and style, and contributes to its complex modality. Therefore, its persuasive function is a superior one, and it comprises a range of linguistic and stylistic devices characteristic of religious language texts.