Einige Bemerkungen zu “Der Besessene von Gerasa” Erzählung (Mk 5,1-20)

Abstract

Perykopa o uzdrowieniu opętanego z Gerazy jest najdłuższą w całej Ewangelii wg św. Marka. Już z tego punktu widzenia rodzi to pytanie, dlaczego temu epizodowi, wcale nienajistotniejszemu, poświęcił Ewangelista tyle miejsca? Już analiza strukturalna pokazuje, że perykopa została napisana z ogromną dbałością o szeroki kontekst, wyrazisty dynam izm akcji i jasne uniwersalistyczne posłanie. Analiza egzegetyczna ‒ wyjaśniając szereg interpretacyjnych znaków zapytania ‒ dopowiada całe pole teologicznych treści (ze względu na zwięzłość prezentację analizy egzegetycznej ograniczono do pewnych istotnych momentów). Wśród nich ciekawą rzeczą jest nacisk na sprawę świata demonów, które nie tylko zagrażają poszczególnym jednostkom, ale przede wszystkim kumulują swe siły, by z całą determinacją stanąć na drodze zbawczego dzieła Chrystusa. Ten ostatni element domaga się poszerzenia perspektywy o kontekst uprzedni, szczególnie dlatego, że pozostali Synoptycy zapisali tę historię inaczej. Tylko najstarszy z Ewangelistów poprzedził opis wypędzenia dem ona/demonów opisem uciszenia burzy na jeziorze. Markowy kontekst gerazeńskiego uzdrowienia ‒ w raz z nim oczywiście ‒ ukazuje literackie rusztowanie, które jest nie tyle modelem opisu, ile przekazem teologicznej treści, którą najzwięźlej można wyrazić następująco: Jezus Chrystus przychodzi, by przez swe zbawcze dzieło przywrócić zburzony grzechem pierwotny porządek stworzenia.