Od estetyki do hiperestetyki – AI action figures jako komunikacyjny akt autoprezentacji cyfrowej

Abstract

Artykuł proponuje wstępne rozpoznanie nowego trendu AI action figures na Instagramie jako formy cyfrowej autoprezentacji, wpisanej w logikę platformy i estetykę feedu (feed aesthetics). Wykorzystano eksploracyjną syntezę jakościową: etnografii wizualnej, etnografii cyfrowej, netnografii oraz koncepcji obrazu usieciowionego (networked images). Badane obiekty wizualne traktowane są jako fenomen charakterystyczny dla tekstu kultury i specyficznego zapisu dokumentalnego – cyfrowego autoportretu. Materiałem badawczym jest studium przypadku postu Agaty Koman oraz bieżące obserwacje szczytu trendu (marzec–kwiecień 2025). Analiza pokazuje, że format generowany multimodalnym promptem ułatwia replikację, homogenizuje przekaz i działa jak „techno-mem” napędzany technologią platformy. Z analizy wynika, że mamy do czynienia z przesunięciem od estetyzacji do hiperestetyzacji: wizerunek staje się wyidealizowanym symulakrum zoptymalizowanym pod kątem widoczności, co pogłębia komodyfikację „ja”. Autorka proponuje pojęcie personal feed vernacular jako roboczą ramę opisu indywidualnego „dialektu” wizualno-narracyjnego profilu, osadzonego w platform vernacular Instagrama, oraz wskazuję możliwe tropy teoretyczne dalszych badań.This article offers an initial examination of the emerging AI action figures trend on Instagram as a form of digital self-presentation embedded in platform logics and feed aesthetics. It employs an exploratory qualitative synthesis that combines visual ethnography, digital ethnography, netnography, and the concept of the networked image. The analyzed visual objects are treated as phenomena characteristic of contemporary cultural texts and as a specific documentary record—a digital self-portrait. The empirical material comprises a case study of a post by Agata Koman alongside real-time observations at the trend’s peak (March–April 2025). The analysis shows that images generated via multimodal prompting facilitate replication, homogenize the message, and function as techno-memes propelled by platform technologies. The paper argues for a shift from aesthetics to hyperaesthetics: the self-image becomes an idealized simulacrum optimized for visibility, thereby deepening the commodification of the self. The author proposes personal feed vernacular as a provisional framework for describing a profile’s individual visual-narrative “dialect,” grounded in Instagram’s platform vernacular, and outlines theoretical avenues for further research.