„Nie odtrącaj mnie w starości”. O potrzebie profilowanego przepowiadania dla seniorów

Abstract

The elderly in the Church are assured of being under pastoral care. Nevertheless everyday experiences demonstrate that this part of pastoral care to seniors is usually mentioned in the first place, namely the preaching of the gospel of God is quite underdeveloped, if not neglected or even ignored. Indeed, do they not feel that in this respect as being cast away? The current article presents the problem of a special or profiled parochial gospel proclamation for people who are advanced in years. It is performed in three steps: firstly by substantiation, the need of such a proclamation on the grounds of homiletics and pastoral theology; secondly by discussion of its situation, forms and content; thirdly by defining and describing its basic theme that is life. The ‘profiled’ proclamation to seniors is understood here as special, regarding its forms, language and content, preaching of the gospel of God to people who are along in years. Preaching that is directed at them and having an impact on them.

Ludzie starsi w Kościele mają prawo do przepowiadania specjalnego, profilowanego, tzn. ukierunkowanego na nich, obejmującego ich swoim oddziaływaniem. Słowo Boże powinno być głoszone wszystkim ludziom w każdym czasie, w każdej sytuacji, na każdym etapie ich życia. Jeśli zatem widzimy potrzebę profilowanego przepowiadania do dzieci, do młodzieży czy do dorosłych, to nie możemy nie zauważać jej w odniesieniu do seniorów. Konieczność taką tłumaczą też względy duszpasterskie. Według nauczania Kościoła duszpasterze powinni pomóc osobom starym realizować swoje powołanie w Kościele i świecie, tak aby pojmowali swoją starość jako naturalny etap życia, jako czas wartościowy, który należy i można przeżywać w postawie zaufania Bogu, a także – jeśli to możliwe – zaangażowania dla wspólnoty. Specjalne kaznodziejstwo dla seniorów stanowi jeden z istotnych przejawów tej troski. Można je realizować, posługując się albo tradycyjnymi i sprawdzonymi formami przepowiadania, takimi jak homilie, kazania, nauki rekolekcyjne czy katechezy, albo ostrożnie wprowadzając nowe – np. homilie dialogowane czy świadectwa. Ważne jest przy tym, aby kaznodzieje zadbali o odpowiedni język przekazu ewangelicznego, adekwatny do sytuacji, mentalności, doświadczeń i problemów seniorów. Podstawowym motywem przepowiadania dla ludzi starych, tych, których życie doczesne dobiega kresu, powinno być życie, życie silniejsze niż śmierć.