Od natury do chwały. Łaska choroby

Abstract

Wspólna etymologia słów „zdrowie” i „zbawienie” (np. łac. salus) świadczy o tym, że człowiek pragnie uciec od grożących mu niebezpieczeństw i że tej troski nie potrafi ograniczyć do krótkiego szczęścia na ziemi. Postawić zbawienie wyżej niż zdrowie i uważać grzech za bardziej niebezpieczny dla ludzkości niż choroba, może brzmieć dziwnie w dzisiejszym świecie, w którym zdrowie jest dla wielu wartością absolutną. Tylko w duchu wiary możliwa jest „święta obojętność” wyrażona w modlitwie Pascala: „Nie proszę Cię o zdrowie lub o chorobę, ani o życie, ani o śmierć; ale byś rozporządzał moim zdrowiem i moją chorobą, moim życiem i moją śmiercią dla Twojej chwały, dla mojego zbawienia i przydatności Kościołowi” Sakramenty uświęcają etapy życia. Nie ma sakramentu śmierci: rytuał pogrzebowy daje się sprowadzić w całości do przypomnienia chrztu. Ale jeśli namaszczenie chorych jest sakramentem, to z pewnością nie po to, by ogłaszać świętość choroby, ale by świętować chorobę. To śmiałe określenie oznacza przeżycie choroby w sposób sakramentalny. Sakrament namaszczenia chorych uzdalnia chorego do świadczenia o mocy Boga, która działa w słabości, a tym samym do stania się jej znakiem i narzędziem dla całego ludu chrześcijańskiego. Chrystus jest Arcykapłanem nie pomimo swojej słabości, ale jako „odziany w słabość” (Hbr 5,2) jak w kapłańską szatę. Jeśli chory jest zjednoczony z Chrystusem, stan chorobowy staje się łaską sakramentalnego uczestnictwa w Jego zbawczej słabości, powodując przejście chorego od zasobów jego natury do nadziei chwały w błogosławionym zmartwychwstaniu.

The common etymology of the words “health” and “salvation” (e.g. Lat. salus) proves that a person wants to escape from the threatening dangers and that this concern cannot be limited to short happiness on earth. To put salvation higher than health and to regard sin as more dangerous to mankind than a disease may sound strange in today’s world where health is an absolute value for many. Only in faith “holy indifference” can be possible, expressed in the prayer of Pascal: “I ask you neither for health nor for sickness, for life nor for death; but that you may dispose of my health and my sickness, my life and my death, for your glory, my salvation and wellbeing of the Church.” The sacraments sanctify stages of life stages. There is no sacrament of death: the funeral ritual can be summed up totally as recalling the baptism. But if the anointing of the sick is a sacrament, it is certainly not in order to proclaim the sanctity of disease but to celebrate the disease. This bold term means living the disease in a sacramental way. The sacrament of anointing the sick enables the patient to witness to the power of God who works in weakness, and thus to become the sign and instrument for the entire Christian people.