Dyskurs liturgiczny. Uprzedmiotowienie zjawiska

Abstract

The functioning of a group of people which can correctly identify a system of signs and its accompany rules determines semiotic coherence. It gives rise to a discursive community wherein utterances are addressed to a particular listener in accordance with the principles of semiology and textology. This text addresses the criterion for the functioning in such a community of “thought exchange”– ie. a “discursive community” within the context of the celebration of liturgy. Determining its features and accompanying principles permits a definition of the term “liturgical discourse” which is then accomplished in the following steps: – systematized, a typology of texts appearing in the liturgy; – the concept of discursive community, allowing for the clarification of the concept of “liturgical discourse”; – “textological norms” for selected texts used in the celebration of the liturgy.

Istnienie grupy ludzi, która potrafi poprawnie identyfikować system znaków oraz towarzyszące im reguły warunkuje powstanie spójności semiotycznej. Daje to szansę do stworzenia wspólnoty dyskursywnej, w której wypowiedzi adresowane są do konkretnego słuchacza z zachowaniem zasad semiologii i tekstologii. Problemem dla niniejszego tekstu jest kryterium funkcjonowania w ramach celebracji wspólnoty „wymiany myśli” – „wspólnoty dyskursywnej”. Określenie cech dyskursu oraz towarzyszących im zasad pozwala na ułożenie definicji tego pojęcia w ramach liturgii. Osiągnięcie tego zamierzenia zostało zrealizowane w następujących krokach. Po pierwsze usystematyzowana została typologia tekstów pojawiających się w liturgii. Następnie omówiona została koncepcja wspólnoty dyskursywnej. Pozwala to na doprecyzowanie pojęcia „dyskurs liturgiczny”. W ostatnim punkcie zostały omówione normy tekstologiczne dla wybranych tekstów obecnych w celebracji