Formazione sacerdotale alla luce del decreto conciliare „Optatam totius” e Magistero Ecclesiastico post-conciliare

Abstract

28 października 1965 r. Sobór Watykański II uchwalił Dekret Optatam totius o formacji kandydatów do kapłaństwa. Tym sposobem Ojcowie soborowi wyrazili przekonanie, że upragniona odnowa całego Kościoła w dużej części zależy od ożywionej duchem Chrystusa posługi kapłańskiej. To kapłani codziennie kontaktują się z ludźmi i to kapłani są tymi, którzy mają urzeczywistniać soborowe postanowienia. Stąd koniecznie należy formować kapłanów zdolnych zrozumieć przesłanie duchowe i religijne Soboru oraz realizować go w konkretnym życiu chrześcijańskim. Ojcowie soborowi podkreślają ogromną doniosłość kapłańskiej formacji oraz wskazują na jej niektóre podstawowe zasady, tak aby wzmocnić nimi wypróbowane już wiekową praktyką normy, a także wprowadzić do nich nowe elementy, które odpowiadałyby zarówno konstytucjom i dekretom Soboru, jak i zmienionym warunkom naszych czasów. Ojcowie zwracają się do formatorów i profesorów seminaryjnych, aby formowali kapłanów, którzy byliby prawdziwymi pasterzami dusz. Obraz „pasterza” ma dla Soboru znaczenie emblematyczne i syntetyczne, ponieważ wskazuje na wszystkie wymiary kościelnego działania w świecie. Ponadto ukazuje on wymiar duszpasterski formacji jako jednoczący całą działalność pedagogiczną seminarium. Wszystkie wymiary formacji kapłańskiej : duchowy, intelektualny i dyscyplinarny są ukierunkowane na uformowanie duszpasterza. Seminarzyści są zaproszeni do naśladowania Jezusa Chrystusa, Mistrza, Kapłana i Pasterza. Mają oni z uwagą wsłuchiwać się w Jego głos, podążać wiernie za Nim każdego dnia, upodabniać się do Niego, być gotowymi na oddanie życia za Jego owce i do zaangażowania się w dzieło nowej ewangelizacji. W formacji kapłanów czasów nam współczesnych, pełnych miłości do Chrystusa i Kościoła, Dekret „Optatam totius” i posoborowe Magisterium Kościoła, bazujące na nim, stanowią z pewnością niewyczerpane źródło inspiracji duchowych i pedagogicznych.On 28 October, 1965, the Second Vatican Council approved the Decree Optatam totius, regarding the formation of candidates to the priesthood. In this manner the Conciliar Fathers confirmed that the hoped for renewal of the entire Church depended, in great part, upon the ministerial priesthood. It is priests who maintain daily contact with people. It is priests who had to enact Conciliar decisions. From this springs the need to form priests capable of understand the spiritual and religious message in order to translate it to concrete Christian life. The Fathers, by this affirmed the summary importance of formation, and they directed formators and seminary professors to form priests so that they would be shepherds of souls. The image of the “shepherd” held for the Council emblematic and synthetic value, because it indicated all the ecclesial dimensions of acting in the world. In this manner the pastoral end became the unifying center of pedagogic activity in seminary. All the aspects of priestly formation: spiritual, intellectual, and disciplinary, are directed toward this end. Seminarians then are invited to imitation the Lord Jesus Christ, Priest, Prophet and King. They must listen with attention to his call, follow him faithfully each day, conform themselves to him, be ready to give their lives for their flock, and to commit themselves to the new evangelization. In the formation of priests today, the should be filled with love for Christ and his Church, the Decree “Optatam totius” and the Ecclesiastical Magisterium is based upon this, may constitute a inexhaustible fountain of formative inspiration.