Duch synowskiego posłuszeństwa

Abstract

Ewangeliści Marek i Łukasz wyraźnie mówią o prowadzeniu Jezusa przez Ducha po chrzcie w Jordanie. To stwierdzenie nabiera szczególnego znaczenia w powiązaniu ze stwierdzeniem św. Pawła, iż „wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi” (Rz 8, 14). Zatem prowadzenie przez Ducha jest znakiem rozpoznawczym Bożego synostwa wiernych, jest bowiem znakiem podobieństwa do Jednorodzonego Syna. Młody Kościół doświadcza również prowadzenia Ducha w misji apostolskiej: Duch wskazuje głosicielom Ewangelii konkretne zadania lub nie pozwala udać się w zamierzonym kierunku. Jednak poza tymi szczególnymi przypadkami prowadzenia „przestrzennego” istnieje też – i jest powszechne dla wszystkich wiernych – wewnętrzne prowadzenie przez Ducha drogą wierności Bogu. Wiąże się ono nieraz ze zmaganiem z ludzką słabością, ale prowadzi do świętości i poznania Boga.Evangelists Mark and Luke clearly say about the leading of Jesus by the Spirit after baptism in Jordan. This statement is gaining a particular meaning in connection with St. Pauls statement, that “all who are guided by the Spirit of God, are sons of God”. Therefore guidance by the Spirit is an identifying sign of God’s sonship of the faithful, as it is in fact a sign of similarity to the only‑begotten Son. Young Church also experiences leadership of the Spirit in apostles mission: the Spirit indicates specific tasks for the preachers of the Gospel, or doesn’t allow to go in the intended direction. But outside these special cases of “spatial” leadership, there is also – and it is common to all believers – internal guidance by the Spirit on the way of faithfulness to the God. More than once it involves the struggle with human weakness, but leads to the holiness and knowledge of God.