Jezus a czas w perspektywie antropologii kulturowej

Abstract

Artykuł ma szeroką formułę. Najpierw przedstawiono w nim syntetycznie najważniejsze fizyczne, filozoficzne, socjologiczne i antropologiczne ujęcia czasu. Na tym zaś tle ukazano poglądy dotyczące orientacji czasowej w kulturze starożytnego świata śródziemnomorskiego. Zagadnienia te posłużyły jako tło do wyeksponowania tematyki doświadczania czasu przez Jezusa i Jego uczniów ze wskazaniem zasadniczego przeorientowania w związku ze zbawczym wydarzeniem męki, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Dla ludzi Nowego Testamentu przeszłość, teraźniejszość i przyszłość ogniskują się w wydarzeniu Chrystusa i w Nim nabierają sensu. W jego perspektywie aktualizują się wszystkie przeszłe wydarzenia. W Jezusie również rozpoczyna się eschatologiczna przyszłość, która w każdym kolejnym pokoleniu chrześcijan powinna być przeżywana jako „teraz” zbawienia.

The article encompasses a wide field of reference. First, it presents synthetically the most important physical, philosophical, sociological and anthropological concepts of time. Against this background, the notions of temporal orientation within the cultures of the ancient Mediterranean world are shown. These perspectives serve as background for examining the subject of how time was experienced by Jesus and His disciples, noting the fundamental reorientation inherent in the salvific event of the Passion, Death and Resurrection of Christ. For the people of the New Testament, the past, present and future all converge and focus in the Christevent. In Him, all these dimensions make coherent sense. All past events are reoriented to this perspective and likewise in Jesus the eschatological future begins, which every subsequent generation of Christians should live as the “now” of salvation.