Communio, 2016, R. 36, nr 1-2 (193-194)

Stały URI dla kolekcjihttps://theo-logos.pl/handle/123456789/19863

Przeglądaj

Przeglądaj Communio, 2016, R. 36, nr 1-2 (193-194) wg Autor "Wiśniewski, Dariusz"

Wpisz kilka pierwszych liter i kliknij przycisk przeglądania
Teraz wyświetlane 1 - 1 z 1
  • Miniatura
    Pozycja
    Świętego Franciszka z Asyżu i doktora Marcina Lutra komentarze do Modlitwy Pańskiej
    Wiśniewski, Dariusz (Wydawnictwo Pallottinum, 2016)
    Komentarze św. Franciszka i Marcina Lutra do Modlitwy Pańskiej zostały napisane w różnych epokach i w odmiennych warunkach. Należy przy tym zaznaczyć, że Doktor z Erfurtu dysponuje większym przygotowaniem naukowym niż Biedaczyna z Asyżu, które umożliwia mu m.in. sięganie do tekstu greckiego Ojcze nasz. Mistyczny tekst Poverella i katechetyczny tekst Reformatora sygnalizują cele, jakimi kierowali się Autorzy oraz dobrze odzwierciedlają ich charaktery. Obaj Komentatorzy są na ogół wierni wielowiekowej tradycji teologicznej, która wydała liczne omówienia Modlitwy Pańskiej. Można stwierdzić zgodność komentarzy św. Franciszka i Marcina Lutra z biblijną egzegezą oraz ich wierność kościelnemu nauczaniu. Jedynie w kilku kwestiach Luter wypowiada się polemicznie (np. o zasługującej wartości dobrych uczynków, o szczerości intencji modlitw zakonników). Franciszek i Marcin reprezentują zbieżne poglądy m. in. w kwestii duchowej interpretacji królestwa Bożego, bezwzględnej potrzeby łaski i przebaczenia, niemożności uniknięcia pokusy. Różnią się natomiast np. w rozumieniu „chleba powszedniego” i pośrednictwa świętych. W omawianych komentarzach można dostrzec znamię duchowości i nauczania obu Autorów, którzy rozwinęli w nich niektóre typowe dla siebie elementy swojej teologii np. pragnienie powszechnego pojednania u św. Franciszka, zasadę sola gratia u Doktora Marcina. Doświadczenie ojcostwa Boga łączy się w przypadku obu Komentatorów z bolesnym konfliktem i rozstaniem z ich naturalnymi ojcami. Antynomia transcendencji i immanencji Boga, Jego dwóch komplementarnych obrazów, skłania obu Autorów do przyjęcia wobec Niego postawy pełnej czci i czułości. Wierność tradycyjnej soteriologii łączą z rozumieniem krzyża jako osobowego daru; bliska dla obu nauka o krzyżu zwiastuje ofiarowane nam przez Chrystusa usprawiedliwienie i wzywa do naśladowania Ukrzyżowanego. Słowo Boże jest dla obu Komentatorów normą życia i nauczania, przy czym podkreślają oni zgodnie związek słowa i sakramentu. Ojcze nasz to modlitwa, która łączy, bo dotyka podstawowych spraw ludzkiej egzystencji w odniesieniu do Boga, bliźniego i świata. Franciszek i Marcin wypowiadają jednym głosem pragnienie autentyczności i stałego rozwoju na drodze życia chrześcijańskiego.