Communio, 2016, R. 36, nr 1-2 (193-194)
Stały URI dla kolekcjihttps://theo-logos.pl/handle/123456789/19863
Przeglądaj
Przeglądaj Communio, 2016, R. 36, nr 1-2 (193-194) wg Data wydania
Teraz wyświetlane 1 - 18 z 18
- Wyników na stronę
- Opcje sortowania
Pozycja O. Andrzej Napiórkowski OSPPE, Teologie XX i XXI wieku, Kraków: Wydawnictwo WAM 2016, ss. 448.Pawłowski, Sławomir (Wydawnictwo Pallottinum, 2016)Pozycja Dieu «reside-t-il» dans le cieux? Elements d’une «geographie theologique» de la Bible hebraïqueArtus, Olivier (Wydawnictwo Pallottinum, 2016)Artykuł analizuje proces, który doprowadził w tekście Biblii Hebrajskiej do ustalenia związku między pojęciem „nieba” („niebios”) a obecnością Bożą. To przestrzenne wyobrażenie siedziby Boga – w niebie – potwierdza Jego transcendencję, ale także czyni bardziej koniecznym pośrednictwo, które pozwoli wejść w łączność z Bogiem. Tradycje deuteronomiczne i post-deuteronomiczne Tory podkreślają znaczenie prorockiej figury Mojżesza jako pośrednika objawienia. Tradycje kapłańskie rozwijają prawa kultowe, które opisują system ofiarniczy wyrażający bliskość transcendentnego Boga względem wspólnoty Izraela dzięki pośrednictwu kapłańskiemu. Nowy Testament ukazuje jak Jezus wypełnił tradycje Izraela. To w Chrystusie krzyżują się odtąd bieguny „zażyłości” i „transcendencji”, które tradycje Tory starały się wyrazić. Przez Niego odległy Bóg, „Ojciec niebieski”, staje się definitywnie bliski ludzkości.Pozycja Warto prosić – uczniowie Jezusa i ich Bóg według Ojcze naszEisele, Wilfried (Wydawnictwo Pallottinum, 2016)Każdy motyw trzech pierwszych próśb Ojcze nasz da się zrozumieć na podstawie swojego starotestamentalnego tła i początków judaizmu. Trzy pierwsze prośby mają swoje ścisłe paralele w aramejskim Qaddish. Cała zawartość Ojcze nasz jest tradycyjna i nie stanowi o szczególnym charakterze wspólnoty uczniów Chrystusa. Jedynie sformułowanie tekstu, a więc kryterium zewnętrzne, nadaje mu wyjątkowy charakter. Literalne sformułowanie Ojcze nasz zostało określone przez Jezusa jako modlitwa, która identyfikuje jego uczniów, odróżnia ich od uczniów Jana Chrzciciela, od faryzeuszy, od uczonych w Piśmie i od pogan. Modlitwa ta ma za cel konsolidować wspólnotę uczniów wewnątrz i nadawać jej kontury na zewnątrz. Ojcze nasz powstało od początku jako istotny element jej tożsamości zbiorowej, niezależnie od faktu, czy byłoby odmawiane oddzielnie czy we wspólnocie. Ojcze nasz jest modlitwą prośby, która dostarcza prostego sposobu wyrazu temu, kto prosi Boga w ufnej wierze w Jego pomoc. Ktokolwiek modli się tak, jak Jezus nauczył tego swoich uczniów, może jedynie prosić, aby to Bóg sam uczcił Swoje imię, sprowadził Swoje królestwo i zrealizował Swoją wolę.Pozycja Jezus i KrólestwoFédou, Michel (Wydawnictwo Pallottinum, 2016)Druga prośba Modlitwy Pańskiej była interpretowana na wiele sposobów, często w terminach rzeczywistości politycznej. Ale Królestwem jest Jezus we własnej osobie, osobiście – autobasileia (Orygenes), Król chwały w niebie oraz ubogi i pokorny na święcie. Jest niemożliwe, by oddzielić w Jezusie z Nazaretu Jego osobę i Jego „sprawę”; on jest osobiście swoją sprawą. Jest konkretną realizacją i osobową formą przybycia królestwa Bożego. Dlatego też całe przepowiadanie Jezusa o przyjściu królestwa Bożego jak i jego objawienie oraz jego działanie zawierają chrystologię ukrytą i niebezpośrednią, która była sformułowana po Wielkanocy w wyznaniu jawnym i bezpośrednim (W. Kasper).Pozycja Świętego Franciszka z Asyżu i doktora Marcina Lutra komentarze do Modlitwy PańskiejWiśniewski, Dariusz (Wydawnictwo Pallottinum, 2016)Komentarze św. Franciszka i Marcina Lutra do Modlitwy Pańskiej zostały napisane w różnych epokach i w odmiennych warunkach. Należy przy tym zaznaczyć, że Doktor z Erfurtu dysponuje większym przygotowaniem naukowym niż Biedaczyna z Asyżu, które umożliwia mu m.in. sięganie do tekstu greckiego Ojcze nasz. Mistyczny tekst Poverella i katechetyczny tekst Reformatora sygnalizują cele, jakimi kierowali się Autorzy oraz dobrze odzwierciedlają ich charaktery. Obaj Komentatorzy są na ogół wierni wielowiekowej tradycji teologicznej, która wydała liczne omówienia Modlitwy Pańskiej. Można stwierdzić zgodność komentarzy św. Franciszka i Marcina Lutra z biblijną egzegezą oraz ich wierność kościelnemu nauczaniu. Jedynie w kilku kwestiach Luter wypowiada się polemicznie (np. o zasługującej wartości dobrych uczynków, o szczerości intencji modlitw zakonników). Franciszek i Marcin reprezentują zbieżne poglądy m. in. w kwestii duchowej interpretacji królestwa Bożego, bezwzględnej potrzeby łaski i przebaczenia, niemożności uniknięcia pokusy. Różnią się natomiast np. w rozumieniu „chleba powszedniego” i pośrednictwa świętych. W omawianych komentarzach można dostrzec znamię duchowości i nauczania obu Autorów, którzy rozwinęli w nich niektóre typowe dla siebie elementy swojej teologii np. pragnienie powszechnego pojednania u św. Franciszka, zasadę sola gratia u Doktora Marcina. Doświadczenie ojcostwa Boga łączy się w przypadku obu Komentatorów z bolesnym konfliktem i rozstaniem z ich naturalnymi ojcami. Antynomia transcendencji i immanencji Boga, Jego dwóch komplementarnych obrazów, skłania obu Autorów do przyjęcia wobec Niego postawy pełnej czci i czułości. Wierność tradycyjnej soteriologii łączą z rozumieniem krzyża jako osobowego daru; bliska dla obu nauka o krzyżu zwiastuje ofiarowane nam przez Chrystusa usprawiedliwienie i wzywa do naśladowania Ukrzyżowanego. Słowo Boże jest dla obu Komentatorów normą życia i nauczania, przy czym podkreślają oni zgodnie związek słowa i sakramentu. Ojcze nasz to modlitwa, która łączy, bo dotyka podstawowych spraw ludzkiej egzystencji w odniesieniu do Boga, bliźniego i świata. Franciszek i Marcin wypowiadają jednym głosem pragnienie autentyczności i stałego rozwoju na drodze życia chrześcijańskiego.Pozycja Your will be done on earth as it is in heaven...Kereszty, Roch (Wydawnictwo Pallottinum, 2016)Wielu teologów (np. św. Bernard z Clairvaux i św. Bonawentura) umieszczało obraz Boży człowieka w jego wolnej woli jako najbardziej boskim przejawie ludzkiej natury. Zjednoczenie ludzkiej woli z wolą Bożą uważano w tradycji duchowej za skuteczny sposób łączności z Panem. Nasza w tym wytrwałość jest naśladowaniem na ziemi Bożej wieczności. W sercu zjednoczonym z Bożą wolą panuje królestwo Boże. Wtedy „Pan przechadza się w nas jak w duchowym Raju, królując nad nami wraz ze swym Chrystusem, który siedzi w nas po prawicy duchowej mocy” (Orygenes). I tak jak ostatnim słowem Jezusa było Tetélestai, „Wykonało się”, tak i my powinniśmy się starać, abyśmy na końcu ziemskiego życia mogli powiedzieć: „Mamy nadzieję, że wypełniliśmy Boży plan dla nas”.Pozycja Encyklopedia ekumenizmu w Polsce (1964-2014), red. J. Budniak, Z. Glaeser, T. Kałużny, Z. Kijas, Kraków: Wydawnictwo Naukowe UPJPII 2016, ss. 560.Pawłowski, Sławomir (Wydawnictwo Pallottinum, 2016)Pozycja Przyjdź Królestwo Twoje!Werbick, Jürgen (Wydawnictwo Pallottinum, 2016)A kiedy mowa jest o królestwie Bożym i jego przyjściu, o tym, że Boże panowanie wreszcie staje się rzeczywistością, możemy szczególnie mocno czuć się w naszej codziennej modlitwie zakłopotani. Wiemy, że mamy tu do czynienia z sercem przesłania Jezusa Chrystusa. Boże panowanie się przybliżyło, a wręcz jest już tutaj, pośród ludzi, którzy otwierają się na przesłanie Jezusa i na wcielanie królestwa Bożego w czyn. Ale co konkretnie przychodzi, a nawet już przyszło? Ojciec wzywa ludzi do przenoszenia się w stan modlitwy, w którym bierze początek cała teologia i w który musi się ona wczuwać – w stan bycia zarówno proszącym, jak i proszonym, w stan, kiedy umiemy prosić tylko w tej podwójnej roli. Modlitwa jest wzywaniem Boga do tego świata, wypowiadanym w sytuacji, kiedy Bóg już do niego przyszedł. Jest prośbą o to, by potrafić w to przyjście wierzyć i żyć czerpiąc z niego, prośbą o to, by Bóg, przez swego Ducha, wzniecał i umacniał naszą zdolność do tej wiary. Ale jest również przyzwoleniem na bycie proszonym o zaufanie Bogu, który jakże bezbronny przyszedł na ten świat, by ustanowić w nim swoje panowanie.Pozycja Peter Hocken, Azusa, Rome, and Zion. Pentecostal Faith, Catholic Reform, and Jewish Roots, Eugene (Oregon, USA): Pickwick Publications 2016, ss. 231.Pawłowski, Sławomir (Wydawnictwo Pallottinum, 2016)Pozycja Od poddania do wyzwoleńczego daru z siebieDuchesne, Jean (Wydawnictwo Pallottinum, 2016)Czynić wolę Ojca, to poddać się czy zaangażować swoją własną wolę? Maksym Wyznawca i Tomasz Morus, potem Hans Urs von Balthasar, Louis Bouyer i Jean-Marie Lustiger pokazali jak wolność chrześcijanina działa i całkowicie wypełnia się w realizacji woli Bożej. Rozróżnienie dwóch natur w Chrystusie sprawia komunię aż do niemożliwego między Bogiem i ludzkością. Ten, który wymawia trzecią prośbę z Ojcze nasz nie myśli: „Co ma przyjść, to ma przyjść”, ani: „Ponieważ jest to rozkaz, to jestem posłuszny”, w swego rodzaju duchowej pozycji na baczność, która „nie wie, co czyni Pan jego” Mówić: „Ojcze, czyń Twoją wolę!”, to wchodzić w plan Bożego zbawienia z Chrystusem, to znaczy także otrzymać od Boga możliwość bycia wysłuchanym. Wolą Ojca nie jest arbitralne poddanie się, ale zgoda woli ludzkiej z Jego wolą, czego właściwością jest – w przeciwieństwie do przywłaszczenia bądź dominacji – dar z siebie, ukazany w „kenozie” Jego Syna i w posłaniu Ich Ducha.Pozycja Piotr Kopiec, Konsumpcjonizm. Perspektywa protestanckiej koncepcji człowieka i społeczeństwa, Lublin: Wydawnictwo KUL 2016, ss. 289.Pawłowski, Sławomir (Wydawnictwo Pallottinum, 2016)Pozycja Bardzo ciekawe prośbyArmogathe, Jean-Robert (Wydawnictwo Pallottinum, 2016)Ojcowie Kościoła byli bardzo zakłopotani pierwszymi prośbami modlitwy Ojcze nasz'. „Święć się imię Twoje, przyjdź królestwo Twoje, bądź wola Twoja na ziemi jak i w niebie” Co w sumie oznacza prosić Boga o posługiwanie się Swoją mocą? Wynika stąd pytanie dotyczące interpretacji: czy są to prośby porządku etycznego – przepisy, które człowiek winien zachowywać (sławić Imię, przyśpieszać przyjście królestwa, czynić wolę), czy raczej są to prośby porządku eschatologicznego (które powinny wypełnić się w czasach ostatecznych)? Zaniepokojeni właściwym zachowaniem swoich wiernych, Ojcowie w bardzo szerokim zakresie przyjęli interpretację etyczną. Nie znaleźli jednak naśladowców ani w średniowieczu, ani w czasach nowożytnych, gdzie bardziej kładziono nacisk na wymiar eschatologiczny. Badania współczesne ukazują eschatologiczne, a nawet apokaliptyczne tło tych trzech pierwszych próśb. Orygenesowską lekturę trzech pierwszych próśb, potwierdzoną przez ostatnie studia sztuki poetyckiej z Qumran, naśladowano przez licznych dawnych komentatorów, aż do Soboru Trydenckiego włącznie, którego to Katechizm polecał pasterzom „przestrzegać lud wiemy, że słowa «na ziemi jak w niebie» mogą się odnosić do każdej z poprzednich próśb, tak jakbyśmy mieli: «Niech twoje Imię będzie uświęcone na ziemi jak w niebie», «niech twoje Królestwo nadejdzie na ziemi jak w niebie». I «niech twa Wola będzie uczyniona na ziemi jak w niebie»”.Pozycja Freiheit – Sorge – Vorsehung. Gottes Wille zwischen Himmel und ErdeKnop, Julia (Wydawnictwo Pallottinum, 2016)Pozycja Co Duch Święty mówi do Kościoła w Polsce?, rozmawiała i opracowała S. Palka, Kraków: Wydawnictwo Esprit 2016, ss. 302.Pawłowski, Sławomir (Wydawnictwo Pallottinum, 2016)Pozycja Etyka seksualna w świetle Zasad Socjalnych Zjednoczonego Kościoła MetodystycznegoOrłowski, Mariusz (Wydawnictwo Pallottinum, 2016)W artykule zaprezentowano oficjalne nauczanie Zjednoczonego Kościoła Metodystycznego na temat seksualności człowieka w oparciu o Zasady Socjalne zamieszczone w Księdze Dyscypliny – księdze wyznaniowej ww. wspólnoty eklezjalnej. Po zarysowaniu historycznej perspektywy działalności społecznej metodystów w pierwszej części artykułu, w części drugiej omówiono aktualne kwestie dotyczące etyki seksualnej, takie jak: nadużycia seksualne, aborcja czy homoseksualizm.Pozycja Duchowa lektura trzech pierwszych próśbArmogathe, Jean-Robert (Wydawnictwo Pallottinum, 2016)Komentarz egzegetyczny nie wyczerpuje bogactwa Ojcze nasz. Chcemy tu przedstawić kilka duchowych interpretacji modlitwy, wychodząc od trzech pierwszych próśb, które dotyczą Pana: imię, królestwo, wola. Zbierają one w sobie postępujące objawienie Biblii, trzy etapy, które nadają rytm świętej historii: prorocki, królewski i kapłański. To szybkie przejrzenie pozwala uwypuklić dwie linie interpretacyjne Pierwsza widzi w Pater noster program życia i wyjaśnia trzy pierwsze prośby na sposób ascetyczny. Druga dostrzega w nich ukrytą rzeczywistość trynitarną, pozwalając na interpretowanie ich w kluczu mistycznym. Obie te linie przyniosły owoce i nie wydają się być wyłącznymi, ale odzwierciedlają bogactwo modlitwy, której złożoności żadne wyjaśnienie wyczerpać nie zdoła.Pozycja Przed Soborem Wszechprawosławnym, red. T. Kałużny, Z. Kijas, Kraków: Wydawnictwo Naukowe UPJPII 2016, ss. 325.Pawłowski, Sławomir (Wydawnictwo Pallottinum, 2016)Pozycja Marek Starowieyski, Sobory niepodzielonego Kościoła, Kraków: Wydawnictwo M 2016, ss. 459Pawłowski, Sławomir (Wydawnictwo Pallottinum, 2016)