Moskałyk, Jarosław (Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II & Towarzystwo Teologów Dogmatyków, 2010)
Struktura ikonograficznego wystroju cerkwi stanowi realizację odpowiedniego kanonu teologiczno-symbolicznego, ustalonego dla każdej jej części i harmonizującego z aktywnym działaniem liturgicznym. Najważniejsze elementy wystroju, które dominują od XI wieku, czyli już po sporach obrazoburczych, pozostają niezmienne a w kilku kolejnych stuleciach są jedynie doskonalone. Jako ostateczny okres uformowania całościowej wizji ikonograficznej cerkwi przyjmuje się koniec XVII wieku. Ikona we wschodnim rozumieniu teologicznym jest wyrazem charyzmatycznej świadomości Kościoła jako całości w stosunku do rzeczywistości transcendentnej. Nie jest ona traktowana jedynie jako dzieło indywidualnej wyobraźni twórczej przeznaczone ku jednostkowemu doświadczeniu estetycznemu, lecz wartość o charakterze powszechnym.
