Communio, 2014, R. 34, nr 3 (187)

Stały URI dla kolekcjihttps://theo-logos.pl/handle/123456789/19753

Przeglądaj

Przeglądaj Communio, 2014, R. 34, nr 3 (187) wg Autor "Troupeau, Gérard"

Wpisz kilka pierwszych liter i kliknij przycisk przeglądania
Teraz wyświetlane 1 - 1 z 1
  • Miniatura
    Pozycja
    Przykład trudności egzegezy koranicznej: sens słowa sibgha (S. II, 138)
    Troupeau, Gérard (Wydawnictwo Pallottinum, 2014)
    W środku sury II Koranu można wyróżnić grupę siedmiu wersetów (135-141) będących polemiką Mahometa z niewiernymi. Wśród nich jest werset 138: „Sibgha Boga! A kto lepszy od Boga w sibgha? My jesteśmy Jego czcicielami”. Wyraz sibgha przedstawia trudności w rozumieniu i nie przestaje wprowadzać w kłopot komentatorów Koranu. Wielu tłumaczy go jako „religia” Wszystko wskazuje na to, że wyraz sibgha jest słowem pochodzenia arabskiego, należącym do religijnego słownictwa chrześcijańskich Arabów przed islamem, którzy posługiwali się nim na oznaczenie „chrztu”. Zatem polemika Mahometa z wyznawcami judaizmu i chrześcijanami na temat Boga i religii Abrahama obwieszcza wyższość „chrztu wiary” muzułmanów nad chrztem chrześcijan. W muzułmańskiej opinii, chrzest chrześcijański przez wodę zmienia i wynaturza stwórczy akt Boga, odwracając od prawdziwej wiary człowieka stworzonego pierwotnie po to, by był muzułmaninem, i czyniąc go niewiernym (kâfir). Tymczasem Koran uczy, iż nie może i nie powinna mieć miejsce zmiana (tabdîl) w Allachowym stworzeniu (khilqa). Boski akt stwórczy (fitra) dysponuje człowieka w sposób czysto naturalny do przyjęcia wiary w Boga jedynego, o ile tylko nie odwrócił się on od Niego. Ażeby zaktualizować tę pierwotną wiarę, człowiek potrzebuje chrztu wiary (imân), który polega na daniu przez niego świadectwa (shahâda) jedyności Boga.