Zarymbski, Daniel (Wydział Teologiczny UKSW w Warszawie, 2011)
Artystyczna droga Beksińskiego, rozpoczynająca się od architektury przez fotografię i rzeźbę, a kończąca na rysunku i malarstwie, wstrząsała zawsze gremium krytyków sztuki, upatrujących w niej antysztukę. Same wywiady ze Zdzisławem Beksińskim, w osobach o nim piszących, wzbudzały w nich nutę metakrytyczną, gdyż nigdy nie było do końca wiadomo czy autor mówi na poważnie o sobie, czy jednak ironizuje. Płaszczyzna podejmowanych przez niego tematów była rozciągnięta tak szeroko i tak zawile, że naszym oczom ukazuje się cała gama pomieszanych ze sobą motywów, począwszy od erotycznych związków miłości i śmierci z rozpadającymi się i gnijącymi ciałami, przez senno – wyobraźniowy teatr czaszek i piszczeli, aż po mistycyzm pejzaży z lat siedemdziesiątych, będących fuzją elementów gotyckiej eschatologii z romantyczną wizją znaczącego krajobrazu.
