Szczecińskie Studia Kościelne

Stały URI zbioruhttps://theo-logos.pl/handle/123456789/9

Periodyk naukowy Szczecińskie Studia Kościelne ukazywał się w latach 1991-2000 pod auspicjami Arcybiskupiego Wyższego Seminarium Duchownego w Szczecinie. Powołane do życia w 2001 roku czasopismo „Colloquia Theologica Ottoniana” stało się kontynuacją tej serii.

Przeglądaj

Przeglądaj Szczecińskie Studia Kościelne wg Autor "Cieślik, Paweł"

Wpisz kilka pierwszych liter i kliknij przycisk przeglądania
Teraz wyświetlane 1 - 2 z 2
  • Miniatura
    Pozycja
    Lukas als Krankenseelsorger
    Cieślik, Paweł (Szczecińskie Wydawnictwo Archidiecezjalne „Ottonianum", 1992)
    Wykład „Św. Łukasz duszpasterzem chorych” został wygłoszony 19 X 1991 r. w Berlinie w obecności kapelanów szpitalnych i służby zdrowia. We wprowadzeniu autor mówi o związkach łączących Łukasza z Pawłem, a szczególnie o cierpieniach przeżytych przez Pawła, któremu towarzyszył współtowarzysz podróży św. Łukasz. Paweł przeżywał swoje własne cierpienia na wzór Chrystusa - w sposób zastępczy za nas. Łukasz zaś, w odróżnieniu od Pawła, akcentuje wzorcowy i przykładny aspekt cierpienia. W I części zostaje ukazana specyfika Ewangelii Łukasza, która usiłuje dać odpowiedź na pytanie: „kto jest prawdziwym chrześcijaninem?” Aby być chrześcijaninem, nie wystarczy tylko wierzyć w naukę Chrystusa i przyznawać się do Jego Kościoła. Być chrześcijaninem - to żyć w duchu Chrystusa i obrać sobie Jezusa, cierpiącego Sługę Pańskiego, za wzorzec i model. Specyfika Ewangelii Łukasza, to zadanie współodkupienia, do którego został powołany każdy chrześcijanin, zobowią-zany do życia w duchu cierpiącego Sługi Pańskiego. U Pawła chrześcijanin cierpi dla Chrystusa, jak Chrystus cierpiał za niego. Zaś u Łukasza Jezus cierpi z Kościołem, aby Kościół cierpiał z Nim jako współodkupicielka. II część rozważa eklezjalny charakter dzieła Łukasza. Cierpienia są warunkiem współodkupienia świata. Ukazuje to najlepiej „Katechizm doskonałego chrześcijanina” w „Wielkiej podróży do Jerozolimy”. Nie wystarczy fizyczne chodzenie za Jezusem. Należy wędrować z Jezusem w duchu cierpiącego Sługi Pańskiego. Wyraża to termin symporeuomai, który oznacza Kościół. III część ukazuje Łukasza jako „Ewangelistę Ducha Świętego” Prawdziwy chrześcijanin to ten, który idzie z Jezusem w duchu cierpiącego Sługi Pańskiego. Modlitwa i Duch Święty zajmują w Ewangelii Łukasza szczególne miejsce. Poprzez modlitwę człowiek jednoczy się w Duchu Świę¬tym z Bogiem Ojcem w niebie, podobnie jak Jezus. Ukazują to przykłady modlitwy w Ewangelii Łukasza i Dziejach Apostolskich. IV część ukazuje Łukasza jako duszpasterza. Chrześcijanin na wzór Chrystusa musi wiele wycierpieć, by wejść do chwały. Człowiek, grzesznik jest powołany do nawrócenia, nawet w godzinie śmierci. Odgrywa tutaj szczególną rolę duszpasterstwo służby zdrowia. W zakończeniu zostaje jeszcze raz podana specyfika trzeciego Ewangelisty i jego Ewangelii o współodkupieniu i uczestnictwie chrześcijanina poprzez cierpienia w tym dziele.
  • Miniatura
    Pozycja
    Pareneza kazań misyjnych w świetle Dz 10,43
    Cieślik, Paweł (Szczecińskie Wydawnictwo Diecezjalne „Ottonianum", 1991)
    La finale de l’Instruction aux Ac 10,43 est caractérisée par l’object sotériologique et parénétique. Pour preuve, l’auteur de cet’article renvoie aux finales parallèles des discours missionnaires des Actes en faisant une comparation de ces divers fragments. Le thème du Christ ressuscité, cause instrumentale du salut, se présente en tant que topos de la prédication apostolique chez Luc. L’expression et la pensée montrent une coloration largement lucanienne. La sotériologie se présente comme la description des effets salvifiques de l’acte baptismal. Le salut est l’oeuvre à la fois de Dieu, du Christ et de l’homme. Mais la part centrale appartient au Christ. Toute la terminologie sotériologique reflète une expérience religieuse déjà liée à certaines formes institutionnelles. Dans la pensée de Luc, témoin d’une chrétienté où l’institution baptismal offre déjà des formes caractérisées, il n’est de rémission des péchés que moyennant le baptem, dont la condition est la conversion. Le thème de la rémission des péchés accordé par le Christ ou par le „Nom” de Jésus ressuscité est précisé par deux motifs complémentaires: par le motif du témoignage apostolique et prophétique et par le motif de la foi. La foi se montre comme la condition du péché remis par le Nom de Jésus ressuscité. Le Christ est l’auteur du salut. On voit ainsi dans la finale d’Ac 10,43 comme dans toutes les finales des discours missionnaires chez Luc, l’expression la plus complète de la sotériologie lucanienne et de la référence immédiate au fait du baptême.