Pasterz Hermasa należy obok Didache do najstarszych dzieł literatury chrześcijańskiej, gdyż jego czas powstania datowany jest na połowę drugiego wieku. Zawarte w nim treści nie zawsze są łatwe do odczytania z tego właśnie względu, że tematyka teologii pokuty (łącznie z jej aspektem liturgicznym) legitymuje się w tamtym czasie wstępnymi dopiero zarysami, co utrudnia, a niejednokrotnie wręcz uniemożliwia weryfikację przyjętych założeń zarówno teoretycznych, jak i praktycznych, merytorycznych i pastoralnych. Nie byłoby z pewnością słuszne przypisywanie Hermasowi roli twórcy i pioniera teologii pokuty u początku chrześcijańskiej starożytności, bo w rzeczy samej wpisuje się on w wymogi biblijne formułowane już na kartach Starego Testamentu. Niemniej Pasterz jako pierwszy dokument w całości poświęcony tematowi pokuty wyznacza ważne ramy późniejszej teologicznej refleksji w przedmiocie prezentowanego zagadnienia (pokuta posiada wymiar psychologiczny i moralny, zbawczy, sakramentalny i zbawczy). Pokutę porównuje się do chrztu świętego, ponieważ gładząc skutki ciężkich przewinień otwiera ona drzwi do ponownego wejścia na drogę wierności powziętym tam zobowiązaniom.
