Szczych, Jan (Wydawnictwo Archidiecezji Przemyskiej, 2021)
Zaistnienie wcielonego Boga na ziemi w osobie Jezusa z Nazaretu umożliwiło prawdziwą i skuteczną liturgię. Zakorzeniony w Ofierze i Krwi Chrystusa kult chrześcijański (zob. Hbr 9, 11-28), jest sprawowany przez Chrystusa-Kapłana wraz z Jego Mistycznym Ciałem, tj. Kościołem (zob. KL 7) jako kult doskonały i całkowity. Ukształtowana w średniowieczu modlitwa różańcowa nie jest opozycyjną do liturgii formą modlitwy, ani też nie dorównuje jej w znaczeniu i celowości. Według nauczania papieży św. Pawła VI (1963-1978) oraz św. Jana Pawła II (1978-2005), różaniec stanowi „oparcie” (łac. fulcrum) dla liturgii, umożliwia bowiem orantom wejście w misteria zbawcze, których sprawcą jest sam Chrystus. Przez pobożną praktykę różańca wierni są najczęściej świadomi swej dziecięcej relacji z Bogiem, któremu za wstawiennictwem Najświętszej Maryi powierzają swoje życiowe potrzeby.
