Communio, 2014, R. 34, nr 4 (188)

Przeglądaj

Teraz wyświetlane 1 - 1 z 1

Chrześcijańska praktyka postu w starożytności oraz we wczesnym średniowieczu
Caseau, Béatrice (Wydawnictwo Pallottinum, 2014)
Chrześcijanie pierwszych wieków stosowali różne rodzaje postu i poddali refleksji wpływ praktyk indywidualnych na swoje wspólnoty. Zróżnicowane formy postu wywoływały bowiem napięcie: to, co było dobre dla jednych, nie musiało być dobre dla drugich. Należało zatem znaleźć równowagę pomiędzy zbyt przesadnym a niedostatecznym wysiłkiem ascetycznym. Dlatego w tradycji cenobitycznej zalecało się post umiarkowany. Wśród osób świeckich post podlegał dostosowaniu w zależności od wieku, płci, jak również rodzaju pracy. Św. Grzegorz z Nyssy wyjaśnia, że ostatecznym celem postu nie jest umartwienie ciała, ale ułatwienie funkcjonowania duszy. Obawiał się on przesadnego dobrobytu i braku dyscypliny, jak również ascetycznych skrajności, które czynią duszę „przygnębioną, chorowitą i bezsilną do służby”. Można stwierdzić, że po wielu doświadczeniach z postem starożytność chrześcijańska osiągnęła długo poszukiwaną równowagę, którą przekazała średniowieczu i czasom nowożytnym.