Communio, 2014, R. 34, nr 4 (188)
Stały URI dla kolekcjihttps://theo-logos.pl/handle/123456789/19754
Przeglądaj
Ostatnie zgłoszenia
Pozycja Kto jest kompetentny, by wypowiadać się o chorobie i zdrowiu? Kilka uwag na temat medycyny tradycyjnejNeckebrouck, Valeer (Wydawnictwo Pallottinum, 2014)Kultywowana w tradycyjnych społeczeństwach niezachodnich teoria przyczyn chorób okazuje się bardziej kompletna, bardziej scalająca niż etiologia modna w nowoczesnych społecznościach zachodnich. Miejscowi uzdrowiciele dysponują zazwyczaj sporą dozą intuicji na temat mechanizmów psychologicznych. W większości przypadków posiadają również aktualne informacje na temat kontekstu rodzinnego i społecznego chorych, znają historię swych pacjentów. Posiadają także wiedzę na temat roślin leczniczych, z których wiele ma wysoki wskaźnik skuteczności. To wszystko tłumaczy imponujące niekiedy rezultaty terapeutyczne. Do tego dochodzi jeszcze aspekt religijny. Specjaliści wykształceni na zachodnich uczelniach, w takich dziedzinach jak medycyna, farmakologia bądź psychiatria, powinni poszerzyć swoją wiedzę i doświadczenie o nowe horyzonty, które stanowią przejaw tradycyjnych sposobów uzdrawiania: wymiar psychologiczny, społeczny i religijny. Powinni zmobilizować wszystkie możliwe źródła, którymi dysponują, aby zmierzyć się z ludzkim cierpieniem spowodowanym chorobą.Pozycja Post i jałmużna w kazaniach św. Leona WielkiegoDescourtieux, Patrick (Wydawnictwo Pallottinum, 2014)Święty Leon Wielki, papież, jest tym ze wszystkich Ojców Kościoła, który wygłosił największą liczbę kazań na temat postów przypadających na okres Wielkiego Postu lub tzw. Suche Dni (Dni Kwartalne). Poświęcił temu jedną trzecią swojego dzieła homiletycznego, przynajmniej tego, które przetrwało. Wysiłek Kościoła w czasie Wielkiego Postu jest walką duchową: obraz bitwy i metafory związane z wojną wychodzą często spod pióra Leona. Ta walka ma związać chrześcijanina ze zwycięstwem odniesionym przez Chrystusa zmartwychwstałego. Wojna prowadzona przeciwko wadom jest święta i sprawiedliwa. Powinna ona prowadzić do duchowego postępu wiernych. Leon używa pojęcia profectus (postęp), dobrze znanego filozofom pogańskim oraz autorom chrześcijańskim. Miłość do Boga, wyrażona przez post, będzie widoczna przez postęp w miłości do braci. Święty Leon zwraca uwagę na jałmużnę, którą należy łączyć z postem. Post i miłość są nierozłączne i podsumowują całe życie chrześcijańskie. Post naprawia zło, a miłość rozwija dobro na podobieństwo Boga, „który rozpoznaje obraz swojej własnej dobroci, tam gdzie znajduje troskę o miłosierdzie”. Zjednoczona z postem jałmużna skraca drogę do królestwa Bożego.Pozycja Od natury do chwały. Łaska chorobyBatut, Jean-Pierre (Wydawnictwo Pallottinum, 2014)Wspólna etymologia słów „zdrowie” i „zbawienie” (np. łac. salus) świadczy o tym, że człowiek pragnie uciec od grożących mu niebezpieczeństw i że tej troski nie potrafi ograniczyć do krótkiego szczęścia na ziemi. Postawić zbawienie wyżej niż zdrowie i uważać grzech za bardziej niebezpieczny dla ludzkości niż choroba, może brzmieć dziwnie w dzisiejszym świecie, w którym zdrowie jest dla wielu wartością absolutną. Tylko w duchu wiary możliwa jest „święta obojętność” wyrażona w modlitwie Pascala: „Nie proszę Cię o zdrowie lub o chorobę, ani o życie, ani o śmierć; ale byś rozporządzał moim zdrowiem i moją chorobą, moim życiem i moją śmiercią dla Twojej chwały, dla mojego zbawienia i przydatności Kościołowi” Sakramenty uświęcają etapy życia. Nie ma sakramentu śmierci: rytuał pogrzebowy daje się sprowadzić w całości do przypomnienia chrztu. Ale jeśli namaszczenie chorych jest sakramentem, to z pewnością nie po to, by ogłaszać świętość choroby, ale by świętować chorobę. To śmiałe określenie oznacza przeżycie choroby w sposób sakramentalny. Sakrament namaszczenia chorych uzdalnia chorego do świadczenia o mocy Boga, która działa w słabości, a tym samym do stania się jej znakiem i narzędziem dla całego ludu chrześcijańskiego. Chrystus jest Arcykapłanem nie pomimo swojej słabości, ale jako „odziany w słabość” (Hbr 5,2) jak w kapłańską szatę. Jeśli chory jest zjednoczony z Chrystusem, stan chorobowy staje się łaską sakramentalnego uczestnictwa w Jego zbawczej słabości, powodując przejście chorego od zasobów jego natury do nadziei chwały w błogosławionym zmartwychwstaniu.Pozycja Zdrowie między nauką a mądrościąBalthasar, Hans Urs von (Wydawnictwo Pallottinum, 2014)Pozycja Post, liturgia, eschatologia – ujęcie prawosławneMoga, Ioan (Wydawnictwo Pallottinum, 2014)Jednym z kluczowych elementów praktyk religijnych w Kościele prawosławnym jest post. Posiada on wymiar liturgiczny, ascetyczny, duchowy i eschatologiczny. Na pierwszy plan wysuwa się post eucharystyczny, który nadal ma charakter normatywny w Kościele prawosławnym. Musi być on interpretowany w perspektywie liturgicznej, jako psychosomatyczny sposób wyrażania głodu i pragnienia Boga. Post i święto są ściśle ze sobą powiązane. Post nabiera sensu tylko w perspektywie święta, a święto otrzymuje swe spełnienie liturgiczne i duchowe tylko na końcu drogi ascetycznej. Zagadnienie postu jest jednym z tematów przygotowań do nowego Soboru Ogólnoprawosławnego. Opracowany w 1986 r. w ramach III Konferencji Przedsoborowej tekst pt. Znaczenie postu i jego przestrzeganie dzisiaj został przyjęty jako wersja oficjalna. Post został w nim zdefiniowany jako „wielka duchowa walka i najlepszy wyraz ideału ascetycznego prawosławia”. Stwierdzono w nim, że „Prawdziwy post odnosi się do całego życia wierzących w Chrystusa i znajduje swoje apogeum w uczestnictwie w życiu liturgicznym, a zwłaszcza sakramencie Świętej Eucharystii” Post jest aktem uwielbienia Boga, ale także antidotum na nasz egoizm. W dzisiejszym społeczeństwie – naznaczonym przemysłem spożywczym, który utracił swoje odniesienia etyczne do równowagi stworzenia i marnotrawi wiele dóbr – post nabiera znaczenia akceptowalnej „ekologii ludzkiej” Ta ekologia wyraża zrównoważony sposób życia z naturą. Post nabiera także wymiaru eschatologicznego. Napięcie między postem i świętem, między oczekiwaniem a spełnieniem, jest zasadniczą cechą czasu kościelnego. Kościół pielgrzymuje w czasie, a jego życie w świecie jest „życiem postu”.Pozycja Uzdrowienie przez post – rekolekcje z Postem DanielaJędraszek, Jan (Wydawnictwo Pallottinum, 2014)The answer to the search for new forms of a holistic care and recovery of human internal balance are retreats with Daniel’s fast offered in the Ballottine Missionary Animation Centre in Konstancin. It is a relatively recent proposal – at least when it comes to its current form, although its origin is Biblical. We find it in the first chapter of the Book of Daniel. It consists in the fact that for 10 days in a program of prayer and recreation we eat only fruits and vegetables according to the dietary recommendations developed in detail by Dr. Ewa Dąbrowska. Retreats with Daniel’s fast are so organized that they constantly alternate different aspects: spiritual, medical, nutritional and recreational. Each of these dimensions is watched by a trained and competent person. The essence of this type of diet is that the body receives a maximum of 800 kcal per day, which causes a shift to the so-called internal nutrition. Hunger disappears, because your body now eats the, sometimes long accumulated, stocks. The retreatant not only loses weight – which of course is not insignificant – but above all, recovers more physical fitness by the unblocking and commissioning of the immune system. Simultaneously, it comes many times to healing of many diseases that did not undergo pharmacological treatment. Each month at least one series of retreats is offered. One can enroll via the website: www.cam.pallotyni.pl or www.postdaniela.plPozycja Post w tradycji biblijnej i talmudycznejArmogathe, Jean-Robert (Wydawnictwo Pallottinum, 2014)Post jest rytualnym elementem judaizmu, ale jego znaczenie było przedmiotem istotnych ewolucji i zmian. Z wyjątkiem Dnia Pojednania (Jom Kippur) post nigdy nie odgrywał kluczowej roli w żydowskiej liturgii publicznej, ale pozostał związany z indywidualnymi praktykami, często kwestionowanymi przez rabinów. Wydaj e się, że dwa powody doprowadziły judaizm do ograniczenia postu do Dnia Pojednania i do odsunięcia postu osobistego: odrzucenie postu, któremu nie towarzyszy zmiana życia na lepsze i przejście od postu błagania do postu prorockiego. Chrześcijaństwo zachowało biblijną tradycję praktykowania postu, tak powszechną we wszystkich religiach. Ale krytyka przytoczona w Nowym Testamencie, poczynając od Jezusa, odwróciła sens postu: chodzi mniej o umartwienie i błaganie, bardziej o przygotowanie do „walki duchowej” i uroczyste obchodzenie Wielkanocny. Szybko do tego aspektu wynikającego z indywidualnej pobożności dołączył wymiar dzielenia się z ubogimi.Pozycja Chrześcijańska praktyka postu w starożytności oraz we wczesnym średniowieczuCaseau, Béatrice (Wydawnictwo Pallottinum, 2014)Chrześcijanie pierwszych wieków stosowali różne rodzaje postu i poddali refleksji wpływ praktyk indywidualnych na swoje wspólnoty. Zróżnicowane formy postu wywoływały bowiem napięcie: to, co było dobre dla jednych, nie musiało być dobre dla drugich. Należało zatem znaleźć równowagę pomiędzy zbyt przesadnym a niedostatecznym wysiłkiem ascetycznym. Dlatego w tradycji cenobitycznej zalecało się post umiarkowany. Wśród osób świeckich post podlegał dostosowaniu w zależności od wieku, płci, jak również rodzaju pracy. Św. Grzegorz z Nyssy wyjaśnia, że ostatecznym celem postu nie jest umartwienie ciała, ale ułatwienie funkcjonowania duszy. Obawiał się on przesadnego dobrobytu i braku dyscypliny, jak również ascetycznych skrajności, które czynią duszę „przygnębioną, chorowitą i bezsilną do służby”. Można stwierdzić, że po wielu doświadczeniach z postem starożytność chrześcijańska osiągnęła długo poszukiwaną równowagę, którą przekazała średniowieczu i czasom nowożytnym.Pozycja Chrześcijański postArmogathe, Jean-Robert (Wydawnictwo Pallottinum, 2014)Post nie jest cnotą samą w sobie. Sukces postów terapeutycznych pokazuje dobitnie, że post jest w modzie, ale w sposób niejednoznaczny. Należy zatem zastanowić się nad chrześcijańskim znaczeniem tej praktyki. Wśród chrześcijan post był i jest praktykowany w powiązaniu z porami roku liturgicznego (Adwent, Wielki Post), z dniami szczególnymi (piątek) lub przed celebrowaniem sakramentów. Stał się on znakiem modlitwy, nawrócenia, dobrowolnej lub nałożonej pokuty. Chrześcijański post w istocie jest bezpośrednio związany z posiłkiem. Post eucharystyczny podkreśla ten aspekt: trzeba być głodnym, aby pragnąć Ciała i Krwi Chrystusa. Ponieważ upadek człowieka rozpoczął się od łakomstwa Adama, Nowe Przymierze odwraca jego winę, zapraszając „do wzięcia i zjedzenia”. Post ukazuje także brak Oblubieńca, jest pragnieniem posiłku godowego: woda zamieniona w wino w Kanie Galilejskiej jest figurą Eucharystii, która oczekuje w naszym ciele na weselną ucztę Baranka. Chrześcijański post ma charakter całościowy. Wiąże się z powstrzymaniem od złości, kłamstwa, pychy. Jeśli ma charakter mistyczny i doksologiczny, stanie się świętem wewnętrznym, przedsmakiem eschatologicznej radości.Pozycja Państwo i polityka w Ameryce Łacińskiej. Zarys systemów politycznych państw latynoamerykańskich, red. P. Łaciński, Warszawa 2013, Difin SA, ss. 320Dziuba, Andrzej F. (Wydawnictwo Pallottinum, 2014)Pozycja On the sacramental nature of healthGranados, José (Wydawnictwo Pallottinum, 2014)Jednym ze schematów uporządkowania sakramentów było spojrzenie na nie jako na lekarstwa przeznaczone na różne rany ciała i ducha upadłego człowieka. Jeśli sakrament może być lekarstwem nie tylko dla duszy, ale dla całej osoby, włączając w to jej ciało, jej czas, jej relacje, to ten punkt widzenia daje nam teologiczny klucz do zrozumienia zarówno sakramentów jak i samego zdrowia. Tylko ktoś, kto wie, co to jest sakrament, może zrozumieć, co to jest zdrowie, ale także istota sakramentu będzie dostępna tylko dla osoby, która rozumie zdrowie. Zdrowie nie może być definiowane tylko w relacji do ciała. Zdrowe ciało to ciało otwarte na osobiste spotkania i relacje, a w końcu na pierwotną tajemnicę życia. Jest to zatem „ciało sakramentalne”, ponieważ jest zdolne objawić misterium osoby, która jest ukonstytuowana w relacji do świata, do innych, do Boga. W tym świetle choroba jawi się jako swoisty „anty-sakrament”. Sakramenty, tak wymowne już w swoich cielesnych znakach (woda, chleb, wino, olej itd.), włączają nas w Ciało Chrystusa, który umarł i zmartwychwstał. W Nim odnajdujemy nie tylko równowagę ciała i duszy, ale także równowagę naszej przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Dlatego ekonomia sakramentalna jest ekonomią „zdrowego ciała”, którym jest Ciało Chrystusa. To Ciało zawiera w sobie misterium zdrowia: przyjęte od Ojca, ofiarowane za innych, jest zdolne do tworzenia relacji, komunii, aż po oblubieńczy dar, który rodzi nowe życie.Pozycja Piękno i post. Hildegardy z Bingen całościowa wizja postuWróbel, Jacek (Wydawnictwo Pallottinum, 2014)Kiedy papież Benedykt XVI ogłosił św. Hildegardę z Bingen Doktorem Kościoła, wielu ludzi zaczęło promować post według św. Hildegardy. Jednakże większość z nich nie zdaje sobie sprawy, że pod specyficznymi zaleceniami żywieniowymi, które możemy znaleźć w jej pismach, kryje się całościowy system filozoficzny i teologiczny. Ten system wywodzi się z biblijnej idei stworzenia, która daje nam rozumienie dobrego, przyjaznego dla człowieka i spójnego Uniwersum. Ten Wszechświat zawiera wszystko, czego potrzebuje człowiek, aby być objawieniem Boga Stworzyciela. Ta wizja jest dla Hildegardy podstawą jej koncepcji postu. Post pomaga w osiągnięciu pełnej harmonii życia. Harmonia życia ludzkiego jest odbiciem wielkości stworzenia. Poszcząc, jest się bliżej ludzkiego celu – być pięknym dziełem Boga, objawiającym Jego chwałę.Pozycja Wartości w biznesie, red. P. Mrzygłód, G. Sokołowski, Wrocław 2014, ss. 183.Drożdż, Bogusław (Wydawnictwo Pallottinum, 2014)Pozycja Дмитрий Романовский, Антоний Храповицкий. Философия. Богословие. Культура (Краков 2013, ss. 306]; (Dymitr Romanowski, Antoni Chrapowicki. Filozofia. Teologia. Kultura, Kraków 2013).Zabielski, Józef (Wydawnictwo Pallottinum, 2014)Pozycja Vittorino Andreoli, Il Gesù di tutti. Vite, morti e resurrezioni dell’uomo che si fece Dio, Milano 2013, Edizioni Piemme, ss. 572.Dziuba, Andrzej F. (Wydawnictwo Pallottinum, 2014)