Przeglądaj wg Autor "Boeve, Lieven"

Teraz wyświetlane 1 - 2 z 2

Critical Consciousness in the Postmodern Condition New Opportunities for Theology?
Boeve, Lieven (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2003)
Punktem wyjścia analiz prof. L. Boeve jest przekonanie, że współczesnej teologii potrzebny jest dialog ze współczesną filozofią, dzięki któremu teologia ma szansę mówienia tym samym językiem i w tych samych płaszczyznach semantycznych, co współczesne kierunki filozoficzne. Te ostatnie oscylują wokół kwestii lingwistycznych i pschologicznych. Dlatego w wykładzie belgijskiego Teologa znalazły się analizy poglądów Wolfganga Welscha, Jean-François Lyotarda, Richarda Rorty’ego i Jiirgena Habermasa. Wychodząc z założeń idealistycznej filozofii amerykańskiej Wolfgang Welsch wypracował system, który można określić mianem „radykalnego pluralizmu” W swym dziele Unsere postmoderne Moderne Welsch kreśli system akceptujący doświadczenie pluralizmu jako cechy wyróżniającej erę ponowoczesną. Jean-François Lyotard reprezentuje w pewnym sensie przeciwstawną postawę intelektualną, kładącą akcent na radykalną heterogeniczność poznania, wyrastającą na gruncie filozofii języka. Poglądy Richarda Rorty’ego to w praktyce uzasadnienie poglądu o radykalnym uszczegółowieniu poznania. Jego zdaniem nie ma żadnego zewnętrznego kryterium pozwalającego na definitywność odpowiedzi o prawdzie. Myśl Jiirgena Habermasa płynie być może z chęci pogodzenia opcji radykalnego pluralizmu z tendencjami do relatywizacji poznania. W jego koncepcji istotne znaczenie posiada diagnoza współczesnych tendencji kulturotwórczych. Życie współczesnych społeczeństw rozwiniętych stoi na krawędzi ryzyka samozniszczenia, bowiem przestają się liczyć takie dynamizmy, jak tradycja kulturalna (warunkująca postawy poszukiwania prawdy i znaczenia), nastawienie na integrację społeczną (skoncentrowane na budowaniu wspólnoty i solidarności oraz socjalizacja (pozwalająca budować indywidualną i społeczną identyfikację tożsamości). W swych poglądach na wpływ myśli omawianych filozofów na teologię prof. Boeve stosuje metodę analogii, przenosząc niektóre z elementów myślenia filozoficznego na grunt analizy dogmatu i elementów nauczania Magisterium. Dzięki takiej postawie intelektualnej w nowym świetle ukazane zostały w wykładzie m.in. podstawy działalności misyjnej Kościoła, jego prerogatywy związków z prawdą antropologiczną, kosmologiczną i religijną. W tej perspektywie rysują się dla teologii nowe przestrzenie dialogu interreligijnego i wewnątrzchrześcijańskiego. Szerzej też można wykorzystać osiągnięcia praktyki i teorii współczesnej kultury i kulturologii. W dyskusji po wykładzie przedmiotem rozmowy uczyniono m.in. zagadnienie wyznaniowości w mówieniu o kształcie i zasadach metodologicznych współczesnej teologii. Zauważono dynamiczny wpływ metodologii protestanckich ujawniający się we współczesnej teologii. Zwrócono też uwagę na zastosowanie niektórych elementów „otwartej narratywności” w katechezie, działalności misyjnej (szczególnie w europejskich społeczeństwach postchrześcijańskich) i teorii życia wewnętrznego.
From Secularisation to Detraditionalisation and Pluralisation: a Challenging Shift for Contemporary Theology
Boeve, Lieven (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2004)
W krajach Europy Zachodniej coraz bardziej zwiększa się dystans między wiarą chrześcijańską a kontekstem kulturowym i społecznym, w którym żyją chrześcijanie. Prowadzi to do sekularyzacji i indywidualnego podejścia do spraw związanych z wiarą w Boga. Społeczeństwo staje się coraz bardziej pluralistyczne i oderwane od swych chrześcijańskich korzeni, co Autor artykułu wyraża pojęciem „detradycjonalizacji” Dialog chrześcijan ze współczesną kulturą musi zakładać świadomą konfrontację wierzących z problemami typowymi dla okresu postmodernistycznego, a mianowicie: pluralizmem, partykularyzmem, odczuciem własnej wyjątkowości (jak również wyjątkowości innych) oraz innością, konfliktem oraz niemożliwością pojednania różnych opcji i wyborów. Następnie Autor podejmuje próbę określenia klucza do postmodernistycznej świadomości, traktując współczesność jako zespól „głównych i zasadniczych narratywów (dyskursów)”, które nazwać można również „zamkniętymi narratywami (dyskursami)” Zwraca uwagę, że wiele prób humanizacji i rozwoju społeczeństwa oraz świata doprowadziło do dehumanizacji i dewastacji. Aby tego unikać, trzeba odwoływać się do inności i partykularyzmu jako modelu „otwartego narratywu” Coraz to większa wrażliwość na innych rodzi samokrytycyzm i krytyczny stosunek do świata, co wyraża się w wielości współistniejących „narratywów”, które nadają tożsamość tak człowiekowi, jak i wspólnocie. Chrześcijanie muszą uczyć się z doświadczeń minionego czasu, by odnajdywać drogę radzenia sobie z pluralizmem i innością. Końcowa część artykułu dotyczy problemu wiary poszukującej zrozumienia w dialogu ze współczesnym kontekstem kulturowym i społecznym. Autor stara się odpowiedzieć na pytania o miejsce Boga i świadectwa chrześcijańskiego we współczesnym świecie. Twierdzi też, że tradycja chrześcijańska, w swej istocie, nie jest niczym więcej, jak tylko historycznym rozwojem relacji między ludzkością i Bogiem.