Przeglądaj wg Autor "Calore, Giacomo"

Teraz wyświetlane 1 - 3 z 3

Niewyjaśnione aspekty dogmatu chalcedońskiego i reakcja „umiarkowanego” monofizytyzmu w VI wieku według Aloisa Grillmeiera
Calore, Giacomo (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II, 2022)
Sobór Chalcedonśki orzekł, że Jezus Chrystus jest jedną Osobą (boską) w dwóch naturach, wprowadzając w ten sposób różnicę między pojęciami osoby i natury (ontologia dwupoziomowa). Odróżnienie to było jednak dosyć nowe w chrystologii. To wzbudziło sprzeciw wobec soboru u „umiarkowanych” monofizytów – zwolenników Cyryla, „mistrza” ortodoksji, którzy odrzucili ontologię dwupoziomową na rzecz kontrowersyjnej formuły chrystologicznej Aleksandryjczyka mía phýsis. W tym artykule, na podstawie głównie dzieła Aloisa Grillmeiera Jesus der Christus, autor omawia luki chalcedońskiego odróżnienia osoby od natury oraz niesatysfakcjonującą alternatywę opracowaną przez czołowego przedstawiciela monofizytów, Sewera z Antiochii. Jego nauczanie pozwoli wykazać, że prawdziwa przyczyna ich upartej obrony mía phýsis tkwi nie tyle w słabości definicji soborowej czy w autorytecie Cyryla, ile raczej leży u samych podstaw chrystologii lógos-sárx.
Tra filosofia e teologia: l’aspetto “negativo” del concetto di persona alla luce della definizione di calcedonia e alcune sue ricadute antropologiche
Calore, Giacomo (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego, 2022)
Konstytucja soborowa Gaudium et spes naucza wyraźnie, gdzie należy poszukiwać odpowiedzi na wszystkie pytania o człowieka: w Słowie wcielonym, w Jezusie Chrystusie, „nowym Adamie” (nr 22). Ta sama Konstytucja odnosi się w tym punkcie do soborów, które właśnie zgłębiły tajemnicę Chrystusa, w tym i do Soboru Chalcedońskiego (451 r.), wskazując tym samym na antropologiczne znaczenie jego słynnej definicji wiary. Na podstawie analizy Aloisa Grillmeiera oraz Adriana Mǎgdici niniejszy artykuł omawia dzisiejsze trudności filozoficzne w definicji osoby, i w odpowiedzi na to przedstawia jej chrystologiczne odróżnienie od pojęcia natury, wprowadzone w Chalcedonie (osoba nie jest naturą: ontologia dwupoziomowa), aby wyciągać z jej „negatywnego” pojmowania niektóre antropologiczne wnioski ważne dla naszej dzisiejszej cywilizacji zachodniej. Ona to cieszy się mianem „antropocentrycznej”, właśnie dlatego że przyswoiła osobę i jej centralne znaczenie od chrześcijaństwa.
Wyjaśnienie dogmatu chalcedońskiego w VI wieku. Interpretacja osoby i natury przez teologów „neochalcedonizmu” według Aloisa Grillmeiera
Calore, Giacomo (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II, 2022)
Na Soborze Chalcedońskim (451) Ojcowie wprowadzili dotąd nieznane wyraźne odróżnienie pojęcia osoby od pojęcia natury w chrystologii. To przyczyniło się do różnych problemów otwartych, z których najważniejszym był brak nowej definicji osoby. Z tego powodu sobór stał się przedmiotem ostrych zarzutów przede wszystkim od strony „umiarkowanych” monofizytów. W tym artykule, za pomocą analizy Aloisa Grillmeiera zawartej w dziele Jesus der Christus, autor przedstawia starania dwóch najbardziej wpływowych teologów, którzy bronili i pogłębili nauczanie soboru w ramach tzw. „neochalcedonizmu” w VI wieku, Leoncjusza z Bizancjum i Leoncjusza z Jerozolimy. Oni to rozwinęli pojęcie osoby jako źródła istnienia natury, nadając jej znaczenie egzystencjalne i pierwszorzędne w stosunku do phýsis. Na tej podstawie, autor wykazuje, w jaki sposób mogli swobodnie uzupełnić wszystkie podane w wątpliwość braki w definicji chalcedońskiej.