Przeglądaj wg Autor "Nyk, Piotr"

Wpisz kilka pierwszych liter i kliknij przycisk przeglądania
Teraz wyświetlane 1 - 10 z 10
  • Miniatura
    Pozycja
    Diakońskie posługiwanie kobiet w świadectwie Nowego Testamentu
    Nyk, Piotr (Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II, 2011)
    The theme of the diaconal ministry of women has not been discussed in any article in the area of the polish biblical researches, as yet. The present essay tries to fill this gap by analyzing the three texts: Rom 16:1-2; Phil 1:1 and 1 Tim 3:11. The witness of Rom 16:1-2 provides the exegetes with the richest data concerning the theme of the diaconal ministry of women in the Pauline communities about the middle of the 1st century. The reference to the diaconal ministry made with the use of technical expression points not only to male but also to female ministers in the Church of Philippi. The diaconal ministry of women consisted in guiding the local churches and maintaining connections between them.
  • Miniatura
    Pozycja
    Die biblischen Bildsymbole der Kirche „Leib Christi“ und „Volk Gottes“ in der Ekklesiologie des 19. und 20. Jahrhunderts in Deutschland und in der dogmatischen Konstitution des Zweiten Vatikanischen Konzils
    Nyk, Piotr (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2019)
    Reading Lumen Gentium, the Dogmatic Constitution on the Church of the Second Vatican Council, we can note that the mystery of the Church is explained on the basis of biblical metaphors. Two of them play a special role: the Body of Christ and the People of God. How did it happen that the theologians of the Council had assigned this special role to these metaphors while defi ning the Church? Did the theological movements of the previous centuries, especially in Germany, play a leading role in this choice? The answer to the above-mentioned questions is the topic of the present study.
  • Miniatura
    Pozycja
    „Głosić Słowo Boże z mocą” (Dz 4, 23-31)
    Nyk, Piotr (Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II, 2005)
  • Miniatura
    Pozycja
  • Miniatura
    Pozycja
    Jüdische Legenden in der Historiographie des Karmeliterordens zwischen 1240 und 1696 – zwei Beispiele zur Jonas- und Elijas-Tradition
    Nyk, Piotr (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2014)
    Recepcja legend żydowskich przez historyczno-teologiczne piśmiennictwo Zakonu Karmelitów wieków XIV–XVII ukazana jest w artykule w historycznym kontekście apologetyki, podejmowanej przez karmelitów w celu uzasadnienia eliańskiej tożsamości zakonu oraz w celu umocnienia jego misji w Europie. Legendy żydowskie, a dokładniej talmudyczne i rabiniczne, stanowią w piśmiennictwie karmelitańskim pośród wielu innych rozpoznanych dotąd legend związanych z osobą proroka Eliasza pokaźną liczbę (siedem spośród piętnastu). Artykuł stawia sobie za cel zilustrowanie dwóch sposobów recepcji legend żydowskich przez teologów karmelitańskich, zwracając uwagę na historię oddziaływania dwóch wybranych legend w piśmiennictwie chrześcijańskim i karmelitańskim. Zastosowana w artykule metoda badania historii oddziaływania uświęconych tradycją tekstów żydowskich, stosowana w biblistyce w odniesieniu do tekstów biblijnych (wirkungsgeschichtliche Methode), pozwala ukazać, w jaki sposób teksty zawierające tradycyjny materiał były przekazywane na przestrzeni dziejów, jak były interpretowane oraz jakie nowe znaczenie nadali im teolodzy karmelitańscy. Szerzej rozpowszechniony sposób recepcji legend żydowskich przez historiografów karmelitańskich polegał na tym, że dokonywał się dzięki pośrednictwu starożytnych Ojców Kościoła i teologów scholastycznych. Ukazuje go legenda identyfikująca proroka Jonasza z synem wdowy z Sarepty Sydońskiej, który został wskrzeszony z martwych przez Eliasza (por. 1 Krl 17). Studium dwóch źródłowych tekstów żydowskich, przekazujących tradycję o Jonaszu i zredagowanych w Palestynie w III wieku po Chr., czyli Pirqe de Rabbi Eliezer 33 oraz traktat Sukka 5, Talmudu Jerozolimskiego pozwala uznać za prawdopodobne, że tradycja o pochodzeniu Jonasza była przekazywana i żywa w tamtym czasie szczególnie w mieście Seforis, znajdującym się w niedalekiej odległości od góry Karmel. Legenda owa była szeroko znana wśród starożytnych Ojców Kościoła oraz wśród scholastycznych teologów. Pośród starożytnych Ojców Kościoła, do których należy przede wszystkim św. Hieronim (347–419), przewagę stanowią Ojcowie z Bliskiego Wschodu, co potwierdza jej palestyńskie korzenie. Do wybitnych teologów karmelitańskich wykorzystujących legendę o pochodzeniu Jonasza należeli: John Becon (1290–1348), Johannes de Chemineto (zm. ok. 1350), Philipp Ribot (zm. ok. 1391) Joannes Baptista de Lezana (1586–1659) oraz Daniel od Maryi Dziewicy van Audenaerde (1615–1674). Wspólnym celem wykorzystania przez nich wspomnianej legendy jest po pierwsze ukazanie Jonasza jako kontynuatora charyzmatu życia prowadzonego przez proroka Eliasza na górze Karmel, a po drugie – poprzez wskazanie na cud wskrzeszenia Jonasza przez Eliasza – podkreślenie jego cudotwórczej mocy jako założyciela zakonu. Drugi sposób recepcji legend żydowskich przez teologów Karmelu wydaje się reprezentować legenda o wodzie, która miała cudownie wytrysnąć z rąk Eliasza podczas składania ofi ary na górze Karmel (por. 1 Krl 18). Karmelitański teolog, Joannes Baptista de Lezana (1586–1659), przytaczając wspomnianą legendę w dziele Annales sacri, prophetici et eliani, odwołuje się bezpośrednio do żydowskiego rabina Salomona ben Izaaka, zwanego Raszi (1040–1105) oraz do tradycji, którą nazywa rabbinica traditio. Przyczyną przebadania tejże legendy w niniejszym artykule jest dotychczasowy brak dowodów na pośrednictwo patrystycznych lub scholastycznych źródeł w przejęciu tej legendy przez teologów karmelitańskich XVII wieku, którym przewodzi de Lezana. Analiza tekstów źródłowych legendy o wodzie cudownie wychodzącej z rąk Eliasza, do których należą Midrasch Tanna debe Elijahu (redakcja z końcem X wieku) i Komentarz rabbiego Salomona ben Izaaka do 1 Krl, jak również porównanie ich z komentarzem de Lezana, pomogły wydobyć różnice pomiędzy nimi, a co za tym idzie wykazać, że nie da się wykluczyć pewnego pośrednictwa teologów scholastycznych lub użycia przez de Lezanę tzw. „wypisów” z komentarzy rabina Salomona ben Izaaka. Studium mające na celu odnalezienie w źródłach scholastycznych wspomnianych ewentualnych pośredników byłoby cenne i godne szczegółowego opracowania w przyszłości.
  • Miniatura
    Pozycja
    Obraz człowieka w Biblii. Elementy antropologii biblijnej
    Nyk, Piotr (Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2017)
    The question of how to understand the human being in terms of the Bible seems to be easy. Biblical anthropology presents a monistic image of the human being, in which a human is a spiritual and physical unity. However, a more detailed study reveals some difficulties. The most typical example is the popular understanding of the term “soul.” Its exact meaning corresponds closely to the biblical Hebrew term of ruaḥ (spirit) or nišmat ḥajjîm (breath of life). The Hebrew noun nepeš, which is often translated as “soul,” appears actually more complex. Its meaning includes also the following modern terms: throat, life, person, human. The present study draws attention to the historical development of some Hebrew and Greek terms as well as ideas of biblical anthropology and eschatology, e.g. “soul,” “person,” “human” (nepeš, psychē), “body” (bāśar, sarks, sōma), “spirit” (ruaḥ), “heart” (lēb/lēbāb), the idea of the “afterlife” and the “spiritual body” after resurrection.
  • Miniatura
    Pozycja
  • Miniatura
    Pozycja
  • Miniatura
    Pozycja
    „Wy jesteście świadkami tego!” (Łk 24,48). Koncepcja świadectwa w Ewangelii Łukasza
    Nyk, Piotr (Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II, 2015)
    The present article deals with the studies of testimony in the Gospel of Luke, focusing on the testimony of the disciples of Jesus. In the introduction the author outlines the theme of testimony in the double work of Luke-Acts as compared to other New Testament writings, and explains the meaning of giving testimony and being a witness according to the Third Evangelist. The exegetical study of texts, describing the missionary activity of the disciples in Luke shows that they were acting as witnesses in several stages. In the first stage the Twelve are witnesses sent by Jesus to proclaim the kingdom of God in Galilee. The second stage is the testimony of the seventy-two disciples sent on a mission to proclaim the kingdom of God in Samaria and Galilee. The radicalism of the requirements resembles the radicalism of Jesus’ life, and yields the special character of the disciples’ testimony. The object and the quality of the disciples’ testimony are changed after the Easter events. The disciples have to reckon with persecution, which turned into an opportunity to give testimony inspired by the Holy Spirit. The missionary commandment given by the Risen Lord, being simultaneously a testimony commandment, is preceded by the empowerment of the disciples with supernatural gifts from the Risen Lord, and conditioned by acceptance of the Holy Spirit. The object of disciples’ testimony after Easter will be the passion, the death, and above all the resurrection of Christ based on the prophecies of the Old Testament, and conversion with forgiveness of sins in His name. The testimony of the apostolic community of disciples would be taken from Palestine to all nations on Earth.
  • Miniatura
    Pozycja