Przeglądaj wg Autor "Selejdak, Ryszard"

Teraz wyświetlane 1 - 15 z 15

Formacja integralna kandydatów do kapłaństwa w świetle nowego „Ratio fundamentalis institutionis sacerdotalis”
Selejdak, Ryszard (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2017)
Ostatnie wydanie „Ratiofundamentalis institutionis sacerdotalis” opublikowano w 1970 r., a następnie w 1985 r. uzupełniono. W międzyczasie na skutek szybkich zmian historycznych, społeczno-kulturowych oraz kościelnych, przestrzeń spełniania misji kapłańskiej uległa również zmianom. Ta sytuacja dotknęła wielu dziedzin, wśród których wystarczy wymienić obraz kapłana, duchowe potrzeby ludzi, wyzwania nowej ewangelizacji czy język komunikacji. Stąd, odpowiadając na potrzebę odnowy formacji kapłańskiej, 8 grudnia 2016 r. Kongregacja ds. Duchowieństwa wydała nowe „Ratio fundamentalis institutionis sacerdotalis”, będące swoistym podręcznikiem dla formacji kapłanów. Dokument odwołuje się do wskazówek zawartych w adhortacji apostolskiej „Pastores dabo vobis”, które dotyczą formacji zintegrowanej, zdatnej do zrównoważenia ludzkich, duchowych, intelektualnych i pastoralnych wymiarów poprzez stopniową, pedagogiczną i spersonalizowaną wędrówkę. W tej zintegrowanej formacji szczególne znaczenie posiada formacja intelektualna.
Formacja intelektualna i duszpasterska diakonów stałych w Kościele Powszechnym
Selejdak, Ryszard (Wydawnictwo Naukowe Wyższego Instytutu Teologicznego w Częstochowie, 2013)
L’articolo è dedicato alla presentazione delle due dimensioni fondamentali della formazione integrale dei futuri diaconi permanenti, cioè quella intellettuale e pastorale. Il veloce cambiamento delle condizioni nelle quali si svolge il ministero diaconale, i cambi sociali e culturali, lo sviluppo delle scienze ecclesiastiche e laicali, lo sviluppo della vita cristiana nelle diverse tappe dell’esistenza esigono dai diaconi una solida formazione. Essa costituisce una condizione essenziale dalla quale dipende la fruttuosità del diaconato permanente ripristinato. Perciò ha un’importanza molto significativa. Dimensioni intellettuale e pastorale della formazione dei candidati al diaconato permanente sono strettamente legate tra di loro e si completano reciprocamente. I programmi della suddetta formazione sono contenute nelle „Rationes institutionis diaconorum permanentium” nazionali, elaborate dalle Conferenze Episcopali. La formazione intellettuale deve abbracciare tutte le discipline che fanno parte delle scienze ecclesiastiche e quelle legate con loro. Invece la formazione pastorale deve offrire l’aspetto teorico e pratico del ministero dei futuri diaconi affinché possano realizzare efficacemente i compiti pastorali tra il Popolo di Dio.
Formacja ludzka fundamentem integralnej formacji przyszłych kapłanów
Selejdak, Ryszard (Wydawnictwo Naukowe Wyższego Instytutu Teologicznego w Częstochowie, 2018)
It is not easy for priests to carry out their pastoral ministry today. The challenges of our times are many and varied. These include, among other, the following: secularisation, religious indifference, moral relativism, individualism, hedonism, delicate ethical questions surrounding the beginning and end of life, problems posed by scientifc progress, inter-religious dialogue, and complex socio-political situations. When faced with these challenges, many priests are unable to deal with them and experience a crisis of various kinds, in their life, resulting oftentimes in the dramatic decision to leave the priesthood. Experience shows that there is a pressing need for an adequate human formation for future priests, not only for the fruitful outcome of their pastoral ministry, but also in order that they can overcome various diffculties and crises in their lives. A formation of this kind must be integral, comprising four dimensions: human, spiritual, intellectual and pastoral. The human dimension must be the foundation upon which the entire process of formation is built. By means of human formation, the formators must instil human virtues in the seminarians, educating them about the celibate life, forming them for obedience and the responsible use of freedom, moulding their moral conscience, their emotional maturity, the capacity to have mature contact with men and women and preparing them for the responsible use of social communications. A solid and complete human formation allows for the formation of missionary disciples “in love” with the Master, Pastors who “have the odour of the fock” and who want to live among them to serve them and to bring to them the mercy of God.
Formacja seminarzystów wobec wyzwań współczesnego świata
Selejdak, Ryszard (Częstochowskie Wydawnictwo Archidiecezjalne „Regina Poloniae”, 2015)
Today, the performance of pastoral service by the priest is not easy. There are many reasons this situation exists. Among those which are most influential are: secularization, hedonism, moral relativism, individualism, the complicated socio-political situation, and subjectivism in faith. Thus, it happens that the priest, discouraged by the failures in his service, betimes undertakes the dramatic decision to abandon the priesthood. In this atmosphere, assuring suitable formation for future priests, dedicated to the fruitful carrying out of the mission of Jesus the Good Shepherd to the contemporary world, becomes one of the most important tasks of the Church. This must be based upon the concept of a priestly identity fully in conformity with the Ecclesiastical Magisterium, which embraces four fundamental dimensions: human, spiritual, intellectual, and pastoral. Another issue of great importance is the careful verification of the suitability of the candidate for Orders, both at the time of their first admission to seminary as well as at the occasion of their promotion to Holy Orders.
Formazione sacerdotale alla luce del decreto conciliare „Optatam totius” e Magistero Ecclesiastico post-conciliare
Selejdak, Ryszard (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2015)
28 października 1965 r. Sobór Watykański II uchwalił Dekret Optatam totius o formacji kandydatów do kapłaństwa. Tym sposobem Ojcowie soborowi wyrazili przekonanie, że upragniona odnowa całego Kościoła w dużej części zależy od ożywionej duchem Chrystusa posługi kapłańskiej. To kapłani codziennie kontaktują się z ludźmi i to kapłani są tymi, którzy mają urzeczywistniać soborowe postanowienia. Stąd koniecznie należy formować kapłanów zdolnych zrozumieć przesłanie duchowe i religijne Soboru oraz realizować go w konkretnym życiu chrześcijańskim. Ojcowie soborowi podkreślają ogromną doniosłość kapłańskiej formacji oraz wskazują na jej niektóre podstawowe zasady, tak aby wzmocnić nimi wypróbowane już wiekową praktyką normy, a także wprowadzić do nich nowe elementy, które odpowiadałyby zarówno konstytucjom i dekretom Soboru, jak i zmienionym warunkom naszych czasów. Ojcowie zwracają się do formatorów i profesorów seminaryjnych, aby formowali kapłanów, którzy byliby prawdziwymi pasterzami dusz. Obraz „pasterza” ma dla Soboru znaczenie emblematyczne i syntetyczne, ponieważ wskazuje na wszystkie wymiary kościelnego działania w świecie. Ponadto ukazuje on wymiar duszpasterski formacji jako jednoczący całą działalność pedagogiczną seminarium. Wszystkie wymiary formacji kapłańskiej : duchowy, intelektualny i dyscyplinarny są ukierunkowane na uformowanie duszpasterza. Seminarzyści są zaproszeni do naśladowania Jezusa Chrystusa, Mistrza, Kapłana i Pasterza. Mają oni z uwagą wsłuchiwać się w Jego głos, podążać wiernie za Nim każdego dnia, upodabniać się do Niego, być gotowymi na oddanie życia za Jego owce i do zaangażowania się w dzieło nowej ewangelizacji. W formacji kapłanów czasów nam współczesnych, pełnych miłości do Chrystusa i Kościoła, Dekret „Optatam totius” i posoborowe Magisterium Kościoła, bazujące na nim, stanowią z pewnością niewyczerpane źródło inspiracji duchowych i pedagogicznych.
Il concetto dei seminari minori alla luce del decreto conciliare „Optatam totius” e dell’insegnamento ecclesiastico post-conciliare
Selejdak, Ryszard (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2016)
Niższe seminaria duchowne są ukazane przez Dekret soborowy „Optatam totius” i kościelne nauczanie posoborowe jako instytucje założone w celu pielęgnacji zalążków powołania, które przejawiają się w odpowiednich przymiotach ludzkich i wierze alumnów, prowadzących do rozeznania życiowego powołania i pewnej fascynacji kapłaństwem służebnym. Seminaria te stanowią środowisko sprzyjające dojrzewaniu u młodego człowieka powołania, którym obdarzył go Bóg. Środkami wychowawczymi są w nich specjalna formacja religijna oraz właściwe kierownictwo duchowe. Niższe seminaria duchowne powinny być wspólnotami prawdziwie wychowawczymi. Styl życia i proces wychowawczy, który proponują, trzeba dostosować do młodzieńczego wieku alumnów, ich mentalności, poziomu umysłowego, etapu rozwoju i wskazań psychologii. Nie powinno się też zaniedbywać nabywania przez nich odpowiedniego doświadczenia w sprawach ludzkich ani utrudniać im kontaktów z własną rodziną. Nauczanie, jakie mają otrzymać, tak należy zaprogramować, aby mogli naukę kontynuować bez przeszkód gdzie indziej, jeśli obiorą inny sposób życia. Wychowawcy niższych seminariów duchownych winni być wybierani przez biskupów spośród najlepszych kapłanów diecezjalnych, odznaczających się pobożnością, gruntownym wykształceniem, odpowiednim doświadczeniem duszpasterskim, gorliwością i dobrym wykształceniem pedagogicznym. Ich zasadniczym zadaniem jest pomaganie alumnom we właściwym i roztropnym rozeznaniu życiowego powołania.
Józef egipski jako figura Chrystusa w dziełach ojców kościoła pierwszych czterech wieków
Selejdak, Ryszard (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2000)
Patriarch Joseph, the last but one son of Jacob, happens to be interpreted in the patristic tradition as a figure of Jesus Christ. One can find it in the texts of the ancient writers: Meliton of Sardes, Ireneus, Tertulian, Orygene, Hipolitus, Asterius the Sophist, Gregory of Elwira, and above all, St. Ambrose. The typological interpretation of Patriarch Joseph is extremely important with the Church Fathers of the first four centuries, it is true, yet it was emphasized by the saint bishop from Milan. He pinpoints that the Old Testament is a preparation for the New Testament, stressing at the same time the continuation of revelation and salvation, which were God’s intention and accomplished their fulfillment in Jesus Christ who came upon the earth. Various circumstance, however, under which Joseph lived and acted, provide St. Ambrose with an opportunity to reflect on the incarnation, passion, death and resurrection of the Saviour.
Kapłan penitentem i szafarzem sakramentu pokuty i pojednania
Selejdak, Ryszard (Częstochowskie Wydawnictwo Archidiecezjalne "Regina Poloniae", 2010)
Kapłan sługą Eucharystii
Selejdak, Ryszard (Częstochowskie Wydawnictwo Archidiecezjalne "Regina Poloniae", 2006)
„Nowa Ewangelizacja” wezwaniem do promocji solidnej formacji kapłańskiej
Selejdak, Ryszard (Częstochowskie Wydawnictwo Archidiecezjalne "Regina Poloniae", 1997)
Ojcostwo duchowe jako wyzwanie dla współczesnych kapłanów
Selejdak, Ryszard (Częstochowskie Wydawnictwo Archidiecezjalne "Regina Poloniae", 2000)
Patriarchowie biblijni jako figury Chrystusa w dziełach egzegetycznych Świętego Ambrożego
Selejdak, Ryszard (Częstochowskie Wydawnictwo Archidiecezjalne "Regina Poloniae", 1996)
Profesor teologii wychowawcą i świadkiem wiary
Selejdak, Ryszard (Częstochowskie Wydawnictwo Archidiecezjalne "Regina Poloniae", 2001)
Wychowawca seminaryjny w świetle Magisterium Kościoła, a zwłaszcza w oparciu o dokument Kongregacji Edukacji Katolickiej „Wskazania dotyczące przygotowania wychowawców w seminariach”
Selejdak, Ryszard (Częstochowskie Wydawnictwo Archidiecezjalne "Regina Poloniae", 1998)
Wymiar teologiczny tożsamości diakonów stałych
Selejdak, Ryszard (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2015)
On the basis of an analysis of the concilliar documents and the post-concilliar teaching of the Church, the author sets out in this article the manner in which permanent deacons participate in the sacrament of order, which is constituted in three degrees. They are not ordained, however, ad sacerdotium sed ad ministerium, that is to say not for the celebration of the Eucharist but for service. Deacons participate in the mission and the service of Christ in a special way by the sacrament of order; they receive an indelible seal, „which configures them to Christ, who made himself the «deacon» or servant of all” Paul VI teaches that the order of diaconate, „is not to be considered as a mere step towards the priesthood, but it is so adorned with its own indelible character and its own special grace so that those who are called to it can permanently serve «the mysteries of Christ and the Church»”. In this way the ancient tradition of the Church was taken up anew, restoring the ministry of deacon, „as a reminder of the service, that is the diaconia of the Church towards the local Christian communities, the sign or sacrament of Christ the Lord, who «came not to be served but to serve»” (Mt. 20: 28).