Przeglądaj wg Autor "Sienkiewicz, Edward"

Teraz wyświetlane 1 - 20 z 55

Blisko Syna i blisko wierzących w Chrystusa. Adam Wojtczak, Uczennica i Matka. Wokół chrystocentryzmu mariologii Jana Pawła II, Uniwersytet im. Adama Mickiewicza – Wydział Teologiczny, Poznań 2005.
Sienkiewicz, Edward (Uniwersytet Szczeciński, 2007)
Bóg – Ojciec miłosierny w orędziu Jezusa o królestwie Bożym
Sienkiewicz, Edward (Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej, 2016)
Jezus głosząc królowanie Boga koryguje jego niewłaściwe rozumienie. Odwołuje się w tym celu do historii Izraela. Pokazuje również, że Bóg zawsze w niej obecny, teraz wkracza w nią w nowy sposób. W swoim Synu przychodzi jako miłość, która nie cofa się przed niczym, nawet przed grzechem, czego potwierdzeniem jest zgoda Jezusa na krzyż. Swoje roszczenie, skoncentrowane na wprowadzeniu wszystkich w wymiar Bożego miłosierdzia, Jezus uwiarygadnia ogłoszonym przez siebie, bliskim – właściwie już obecnym – królowaniem Boga. Zrozumienie tegoż i właściwa postawa wobec tej rzeczywistości, pozwala zrozumieć kim jest Jezus. W Jezusie Chrystusie, zapowiadana i oczekiwana bliskość Boga, przedstawiana w różnych obrazach, uzyskuje swój osobowy wymiar. Jezus tych starotestamentowych obrazów i interpretacji nie usuwa, ale przez swoje dzieło wyjaśnia i tłumaczy, ukazując ich znaczenie i sens. Zapowiadane przez nie zbawienie, o czym świadczą słowa i czyny Jezusa, staje się obecne. Bóg przychodzi w swoim Synu, aby swoje panowanie potwierdzić w wybranym przez siebie narodzie i objąć nim wszystkie inne ludy, ukazując je jako wyzwalające człowieka z wszelkiej niewoli miłosierdzie.
Bóg jest nieskończonym pięknem
Sienkiewicz, Edward (Uniwersytet Szczeciński, 2009)
Although the beauty constitutes the proper subject of the asthetics, it cannot be fully owned by the esthetics. Already ancient art saw beauty as not only superficial and subjective. The beauty can be completely expressed only in the unity with the Good and the Truth. This view finds its expression in classic tradition and a continuity in Christian art, trying through the relation to sacrum to show the best way of solving the dispute of beauty with the Good and the Truth. Their traces in the work of creation find their expression in arts through centuries.
Chrystologiczne aspekty w teologii św. Hieronima ze Strydonu
Sienkiewicz, Edward (Uniwersytet Szczeciński, 2020)
Jerome from Stridon, considered as a great exegete, translator and expert on the Holy Scriptures, has left his very clear mark also in dogmatic theology. One of the leading topics in his reflection about the faith is Christology. In fact, Christ indicates in the work of Jerome his interest in the Bible. Biblical and exegetical foundations are among the most important elements of this author’s Christology. They resulted in ontological decisions - formulated in a close context, as well as under the influence and dispute with contemporary representatives of Eastern Christology, just like the internal experiences of Jerome, in which his mystical experiences came together with the reality of the Holy Land bearing the traces of the life and work of Jesus Christ. All this contributed to the recluse life of the author of Vulgata and the strict monk asceticism, so that he would not only understand Jesus but also try to imitate Him. In addition, it quite naturally led to thorough Bible study and residence in Bethlehem. Ontological and Christological solutions Jerome prepared successively and continued in his writings and teaching.
Chrześcijańska tożsamość Europy według J. Ratzingera
Sienkiewicz, Edward (Uniwersytet Szczeciński, 2008)
COVID-19 a łamanie chleba w kontekście Paschy Jezusa
Sienkiewicz, Edward (Wydawnictwo Pallottinum, 2020)
Pandemia COVID-19, nie tylko spowodowała wielki kryzys w wielu dziedzinach ludzkiego życia, ale również odsłoniła liczne słabości, dotąd bagatelizowane lub nieuświadamiane. Dotyczy to również Kościoła. Kościół, założony przez Jezusa Chrystusa jako wspólnota wiary w Jego zmartwychwstanie, powinien jednoczyć rozdzielane w Starym Testamencie: świątynię, w której składano ofiary, i dom, w którym spożywano Paschę. Podstawą tego jednoczenia i zarazem wypełnieniem obietnicy, oczekiwanym w starotestamentowym – paschalnym wymiarze – jest Eucharystia. Pandemia, pociągając za sobą daleko idące ograniczenia w sprawowaniu kultu chrześcijańskiego, spowodowała pod tym względem sytuację określaną jako nadzwyczajną. W wielu miejscach prowadziło to do nowego spojrzenia – przez bardzo konkretne doświadczenia – na rzeczywistość domu i Kościoła. Nadzwyczajne okoliczności, nazywane czasem kryzysowymi, wymagały nowych rozwiązań, pozwalających z wiarą przeżywać ów stan kryzysowy i doświadczać działania Boga. Domagały się również teologicznej refleksji. Jak się okazuje, doświadczenia starożytnego Izraela, związane z objawiającym się w historii tego ludu Bogiem, mogą bardzo pomóc w rozumieniu i przeżywaniu pandemicznej rzeczywistości przez chrześcijan. Dzieje te bowiem zdają się wyznaczać dwa podstawowe etapy: wędrówki i osiedlenia w ziemi obiecanej. Izrael przeżywał je i rozumiał w kontekście Paschy i Przymierza, a także Ofiary i Świątyni. Dostosowywał również do nich istotne elementy kultu, aby wiara była odpowiedzią na konkretne doświadczenia i wyzwania. Wszystkie te elementy obecne są również w Chrystusowym Kościele, który wyrasta i żyje z Eucharystii – łamania chleba. Pandemia COVID-19 uświadomiła wielu nie tylko ciągłość wiary Izraela i wierzących w Chrystusa. Ukazała również potrzebę odwoływania się do konkretnych, dawnych doświadczeń narodu Starego Przymierza. Jedno i drugie po to, aby lepiej rozumieć i dobrze przeżywać wydarzenia – także te trudne – już w Nowym Przymierzu i wciąż w paschalnym wymiarze.
Człowiek ponowoczesny jako podstawowy problem nowej ewangelizacji
Sienkiewicz, Edward (Uniwersytet Szczeciński, 2015)
Podstawowym kryterium rozumienia nowej ewangelizacji jest dzieło Jezusa Chrystusa. Ogłoszone przez Niego bliskie panowanie Boga przesądza o istocie nowości Jego wydarzenia wobec Starego Przymierza. Dodatkowym aspektem tej nowości jest każdorazowy kontekst, do którego należy obecnie postmodernizm jako wyjątkowe wyzwanie wobec misji ewangelizacji. Wyznacznikiem rozumienia kontekstu jest najpierw postępowanie historycznego Jezusa, a następnie Jego uczniów i pierwszych nauczycieli wiary wychodzących na spotkanie antycznego świata z jego kulturą, charakteryzującą się dążeniami uniwersalistycznymi. Najbardziej skuteczną podstawą spotkania kultur i zarazem zachodniej cywilizacji okazało się chrześcijaństwo stawiające w centrum poznanie obiektywnej i wszystkich zobowiązującej prawdy. Ponowoczesność hołdująca relatywizmowi i negująca obiektywny charakter prawdy dąży do radykalnej redefinicji obrazu rzeczywistości. Jej początkiem ma być dekonstrukcja rozumiana jako negacja dotychczasowych osiągnięć kulturowych i cywilizacyjnych, jednak bez propozycji jakiejkolwiek nowej wizji świata oraz człowieka. Stąd ponowoczesność należy określić jako radykalną formę współczesnego sceptycyzmu i pesymizmu, czemu chrześcijanie muszą przeciwstawić wciąż aktualną apologię – jako obronę wiary i ewangelizację – jako jej świadectwo. Przymiotnikowe ich dookreślenie – „nowa apologia” i „nowa ewangelizacja” podyktowane jest ich nowym kontekstem.
Człowiek w myśli nowożytnej
Sienkiewicz, Edward (Wydział Teologiczny Uniwersytetu Szczecińskiego, 2008)
Mit den geographischen Entdeckungen ist in der Neuzeit eine neue Periode im anthropologischen Denken erschienen. Einerseits hat man ein immer größeres Interesse an der menschlichen Subjektivität gezeigt, andererseits dagegen hat man alles Wissen zur sinnlichen Erfahrung gebracht und zur Verneinung irgendwelchen geistigen Elements im Menschen. Im Endeffekt wurde der Mensch zum Phänomen geflecht. Von daher muß man diesen Prozeß als ambivalent nennen. Denn die einen Denker waren der Meinung, daß die Grundlage der Realität der Welt und des Menschen die Überzeugung von der Existenz Gottes sei (z. B. Descartes). Die anderen Denker dagegen meinten, daß reale Lebewesen nur leiblich seien und die geistigen Wesen sollen für scheinbar und trügerisch gehalten werden. Mit diesem naturalistischen und materiellen Weltbild sollte auch der Mensch gemeint werden (z. B. Hobbes). Durch die Verwerfung der geistigen Substanz wurde auch das Fundament der objektiven Existenz der menschlichen Person weggeschafft. Die menschliche Person wurde lediglich zum Instinkt, flüchtigem Phänomen und Gefühl gebracht. Damit ist ein objektives Prinzip der ganzen bisherigen Anthropologie in Frage gestellt. Und es ist zwar schwer von der Versöhnung beider Strömungen zu sprechen, aber laufen sie sich müde im philosophischen System von Kant. Bei ihm kommt es zur Verbindung des Rationalismus und des Empirismus. Kant betont die Subjektivität, Individuum, Einzigartigkeit und Selbständigkeit des Menschen sehr stark. Nach Kant entscheidet das über den höchsten Wert des Menschen, sowie über seine Kreativität, die ihn von anderen Wesen unterscheidet. Durch seine Anlage umformt der Mensch die ihm umgebene Welt und natürlich sich selbst.
Człowiek w myśli starożytnych pisarzy chrześcijańskich
Sienkiewicz, Edward (Uniwersytet Szczeciński, 2007)
Czym jest kontemplacja? Tomasz Merton, Doświadczenie wewnętrzne. Zapiski o kontemplacji [The Inner Experience. Notes on Contemplation], tłum. Izabela i Piotr Zarębscy, Wydawnictwo M, Kraków 2005.
Sienkiewicz, Edward (Uniwersytet Szczeciński, 2007)
Eucharystia jako podstawa i najważniejsze kryterium rozumienia wspólnoty wiary
Sienkiewicz, Edward (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego, 2015)
Nietrwałość i wyraźny współczesny kryzys wspólnot naturalnych rzutuje na niewłaściwe rozumienie chrześcijańskiej wspólnoty wiary, co z kolei powoduje jej niewłaściwe przeżywanie, doświadczenie. Niemałe znaczenie ma tutaj także daleko idąca instytucjonalizacja życia społecznego i zarazem nieufność wobec wielu instytucji, ich kontestowanie. Może to przyczyniać się do traktowania instytucjonalizacji wiary – Kościoła – jako instytucji, przy zatrzymywaniu uwagi, także przez praktykujących chrześcijan, tylko na zewnętrznych jej aspektach. Tymczasem źródłem i podstawą wspólnoty wierzących jest misterium paschalne Jezusa. Realizując w pełni obietnice starotestamentowe, Jezus podczas pożegnalnego posiłku ze swoimi uczniami w Wieczerniku prosi Ojca o taką miłość i jedność między nimi, jaka jest właściwa Ojcu i Synowi. Podstawą tego jest obecność Jezusa z uczniami – w założonej przez Niego wspólnocie – której to obecności nie podważa nawet Jego śmierć. Wręcz przeciwnie. Składając siebie w ofierze Ojcu, Jezus usuwa najbardziej zakłócającą miłość i jedność przeszkodę, czyli grzech. Zmartwychwstając zaś, pozostaje we wspólnocie niezależnie od czasu i przestrzeni. Sakramentalnie, zarówno Jego śmierć, jak i obecność we wspólnocie po zmartwychwstaniu, urzeczywistnia łamanie chleb – Eucharystia. Jezus, pozostając w niej pokarmem dla wierzących, jest również najściślej zjednoczony z uczestnikami tego wydarzenia. Jednoczy ich też między sobą w taki sposób, jaki poza Eucharystią nie jest możliwy do osiągnięcia.
Gabriela Marcela metafizyka nadziei
Sienkiewicz, Edward (Uniwersytet Szczeciński, 2004)
Godność osoby ludzkiej w wymiarze antropologii filozoficznej
Sienkiewicz, Edward (Uniwersytet Szczeciński, 2010)
In the Christian understanding, the dignity of human being is not established by philosophical anthropology, but it is discovered. Philosophy laying claim to this must comprise all the human reality. This can be achieved only by creating methodology according to a criterion constituting the wisdom character of philosophy and its striving to get to know the absolute truth, which is only possible with keeping its fundamental purpose, which is reaching the first reasons of everything through the natural light of intellect. Philosophy giving up this requirement, plunges into crisis. It becomes an analysis or description of fragments of the reality, comprised by detailed science, thus showing a partial, not a full image of the human existence.
„Ja” w relacji do Wspólnoty
Sienkiewicz, Edward (Uniwersytet Szczeciński, 2011)
Joseph Ratzinger, Wiara – prawda – tolerancja. Chrześcijaństwo a religie świata [Glaube – Wahrheit – Toleranz. Das Christentum und die Weltreligionen], tłum. Ryszard Zajączkowski, Kielce 2004.
Sienkiewicz, Edward (Uniwersytet Szczeciński, 2005)
Koncepcja państwa według św. Augustyna
Sienkiewicz, Edward (Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej, 2015)
Poglądy św. Augustyna na temat państwa wynikają z jego wizji człowieka, który jest dla niego drogą do zrozumienia świata i poznania Boga. Jego bardzo konsekwentny antropocentryzm był podstawą zajmowania się człowiekiem przede wszystkim jako jednostką, ale nie wyizolowaną ze społeczeństwa. Byt ludzki rozwija się i spełnia przez relacje do drugich osób, czego źródłem i wzorem są dla Augustyna relacje między Osobami Bożymi. „Psychologiczna koncepcja Trójcy Świętej”, której jest autorem, pozwala mu widzieć w Bogu nie tylko stwórcę człowieka, ale również społeczeństwa, którego zobowiązującym wszystkich jego członków i najwyższym uporządkowaniem jest państwo. Wypowiadając się na ten temat Augustyn mówi o „pakcie społecznym”, który nie powinien być tylko zewnętrzną konstrukcją. Tak jak zdanie składa się z liter, tak społeczeństwo składa się z jednostek. Tworzenie się państwa i jego rozwój Augustyn postrzega jako proces, posiadający naturalne i etyczne podstawy. Do tych pierwszych zalicza rodzinę oraz inne międzyosobowe relacje, takie jak przyjaźń. Z kolei te drugie to dobro wspólne i sprawiedliwość, rzutujące na problem władzy oraz obowiązków względem niej, zarówno poddanych jak i władcy, ponieważ – zdaniem Augustyna – każda władza ludzka pochodzi od Boga, podobnie jak i państwo. Celem tego ostatniego jest zapewnienie pokoju, choć nie za wszelką cenę. Poza tym przygotowanie człowieka, przez jego relację miłości do drugich – co Augustyn uznaje za największą wartość i najskuteczniejszą drogę do szczęścia – aby mógł być obywatelem „państwa Bożego”. Augustyn skrupulatnie rozdzielając wymiar doczesny i wieczny; religię i politykę, nie pozwala ich utożsamiać, ale i separować od siebie. Choć mówi o dwóch różnych poziomach, to wskazuje na różne sposoby przenikania się ich w każdym człowieku i społeczeństwie. Podobnie zatem jak dobre rodziny w społeczeństwie, tak i obecność Bożego prawa w polityce jest najlepszą gwarancją dobrego państwa.
Kościół jako communio personarum w polskiej teologii uczestnictwa
Sienkiewicz, Edward (Uniwersytet Szczeciński, 2011)
Overusing the word community often leads to mixing this way of being with any other social structure. However, a community is such a relation of persons, in which the inner dimension of each of them is involved. Since only in such involvement of everyone creating the community, what enriches me, develops me, and strengthens me, develops and strengthens any other. The reality of the community is not excluding belonging to other groups, associations, if only the membership is not restricting the personal structure of all units creating the given community. A special place and at the same time a space of creation and development of a community is The Church of Jesus Christ, understood as communio of persons in Word, in the most full way revelating The Community of The God Persons.
Krytyczna funkcja Kościoła wobec instytucji i rozwiązań społecznych
Sienkiewicz, Edward (Wydział Teologiczny Uniwersytetu Szczecińskiego, 2010)
Every criticism demands freedom space. Church is trying to manage this space, referring to the social structures and social solutions, which implies a social engagement of theology, also asked about the possibility and need for reflection of the faith on politics, understood as a concern for the social dimension of human life. This reflection of the faith is first and foremost a correction in understanding of democracy, which theology wants to see as a commitment to serving the absolute nature of truth and connecting people because of their principles, values, not because of the interests of larger or smaller groups. Democracy must therefore be constantly referenced to religion, which is reflected in the primacy of ethics over politics in the social commitment of a man. That’s why the state, which is based on human nature, belonging to the order established by God, can not be outside the interest in theology, which is claiming the right to criticize government policy, to avoid it transformed into a man manipulating ideology. The task of the Church is, therefore, the proclamation of the Kingdom of God, thereby protecting human against poorly located hopes, and restrict him only to the temporal dimension. The prophetic role of the Catholic theology does not fulfill in separation, or opposing each other the temporal and eschatological orders, but by the pursuit of their penetration in every human person. Just as in Jesus Christ as the center of all Christian theology, exist in one person two natures, not mixed and does not identify with each other.
Mądrość konieczną korektą ludzkiej wiedzy i źródłem szczęścia według św. Augustyna
Sienkiewicz, Edward (Uniwersytet Szczeciński, 2011)
Every man wants to be happy and is striving for felicity. According to Augustinus, it is perceived by those who learn the truth. However, only the one is happy, who is not suffering from any shortage, e.g. is not making any mistake in learning. Such learning as well as wisdom, characteristic for happy people, is not comming from learning things or phenomena, since they cannot be learned infallibly. Philosophy, liable to many mistakes, does not guarrantee learning the whole truth. The truth without any failing is only God and only He can give a man felicity. This truth, available to a man with a clear heart, e.g. described in the perspective of faith and morality, is living in his interior. Felicity and wisdom is achived by the man, who learns the truth in his soul.
Mariologia
Sienkiewicz, Edward (Wydział Teologiczny Uniwersytetu Szczecińskiego, 2004)