Przeglądaj wg Autor "Suski, Andrzej"

Teraz wyświetlane 1 - 4 z 4

Bibliografia do „Didache” w aspektach liturgicznych
Suski, Andrzej (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2023)
Łacińskie rękopisy liturgiczne zachowane jako palimpsesty. Katalog
Suski, Andrzej (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2022)
Palimpsest to rękopis spisany na używanym już wcześniej materiale piśmienniczym, z którego usunięto poprzedni tekst, możliwy wszakże do odczytania dzięki zastosowaniu promieni ultrafioletowych, kamer cyfrowych i supernowoczesnych technik przetwarzania. Palimpsesty liturgiczne przetrwały najczęściej w postaci większych lub mniejszych fragmentów dawnych ksiąg liturgicznych, które uległy rozszyciu, rozproszeniu i przycięciu do nowego formatu. Stanowią one cenne źródła wiedzy dla badań w zakresie historii kultu, zwłaszcza historii dawnej liturgii galijskiej, celtyckiej i mozarabskiej. Zamieszczony wykaz palimpsestów liturgicznych uwzględnia miejsce przechowania, sygnaturę kodeksu, folie z tekstem pierwotnym (scriptura inferior), ewentualnie ich obecne rozmiary, typ księgi liturgicznej, czas i ustalone lub prawdopodobne miejsce jej powstania oraz bibliografię z podaniem wydania, jeśli istnieje.
Struktura literacka perykopy o Dobrym Pasterzu (J 10, 1–18)
Suski, Andrzej (Polskie Towarzystwo Teologiczne, 1976)
Wydania średniowiecznych rękopisów liturgicznych typu „Libri ordinarii”
Suski, Andrzej (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2022)
Wydania średniowiecznych rękopisów liturgicznych typu libri ordinarii wskazują na wzrastające zainteresowanie tymi źródłami ze względu na ich znaczenie dla badań historycznych, tak w zakresie liturgii, jak i kultury okresu średniowiecza (muzyki, sztuki, architektury, obyczajowości). Księgi te powstawały na użytek zakonów i diecezji, a ich celem było unormowanie miejscowych zwyczajów w ramach roku liturgicznego. Libri ordinarii pojawiły się w połowie XI wieku, gdy już używano mszałów, brewiarzy i pontyfikałów, zaś ich rozwój trwał do Soboru Trydenckiego, który dokonał reformy liturgii. Najbardziej produktywnym czasem był wiek XIII i XIV.